𝗦𝗶𝗻𝗶𝗿𝗮 𝗻𝗶 𝗣𝗮𝗽𝗮 𝗮𝗻𝗴 𝗽𝗶𝗻𝘁𝗼 𝗽𝗮𝗿𝗮 𝗺𝗮𝗸𝗮𝗽𝗮𝘀𝗼𝗸 𝘀𝗮 𝗸𝘂𝘄𝗮𝗿𝘁𝗼 𝗸𝗼.

Ilang gabi na akong hirap makatulog. Parang may kakaiba sa kilos ni Papa nitong mga nakaraang araw. Kapag nakaupo ako sa sala, ramdam ko yung tingin niya na parang kakaiba.

Ayokong mag isip ng masama, ayoko ng malisya. Tatay ko siya, siya yung nagpalaki sakin. Pero hindi ko rin maitago yung kaba sa dibdib ko tuwing nahuhuli ko siyang nakatitig, tapos biglang aalis ng tingin na parang walang nangyari.

Kaya nung gabing ‘yon, nagulat ako nang marinig ko yung tatlong mabibigat na katok sa pinto ng kwarto ko.

Tok. Tok. Tok.

“Anak… pagbuksan mo si Papa.” Nanlamig ako. Alas-dos na ng madaling araw. Bakit siya nandito?
“Anak, saglit lang… pagbuksan mo ako.”

Tumayo ako mula sa kama, nanginginig ang tuhod. Ang dami kong iniisip—baka totoo nga yung kinakatakutan ko. Baka ngayong gabi na… Hindi ko alam kung matatakot ako o kung iiyak na lang ako.

Lumapit ako sa pintuan, at bago ko pa mahawakan ang seradura, narinig ko siyang muling nagsalita. Pero iba ang tono. Mas mababa. Mas matalim. Parang si Papa pero parang hundi. “Buksan mo, anak. Huwag mo akong paghintayin.”

Nanindig ang balahibo ko. Hindi ‘yon ang boses ni Papa. Parang may ibang tao sa likod ng pinto. Mabilis akong umatras, pigil ang hininga. Umupo muna sa gilid ng kama at kinuha ang kumot. Hindi ko na alam ang gagawin—magtatago ba ako?Sisigaw?

Bigla kong narinig ang mahinang tinig mula sa sulok ng kwarto. “Anak… wag kang maingay.”

Napalingon ako. Nakita ko si Papa, nakatayo pero unti unting umuupo habang palapit upang hindi mag ingay ang pagkilos. Takot na takot din ang itsura niya. “Dinig ko din siya,” bulong niya. “Huwag mong buksan ang pinto.”

Nalaglag ang luha ko sa sobrang takot at gulo ng utak. Kung ganoon… ilan araw na pala may ibang tao na nagpapanggap bilang tatay ko. At si Papa—tunay na Papa ko—takot na takot din, kagaya ko.

Sa labas ng pinto, hindi na kuntento sa katok, sinipa na ang pinto. 

Ang Malakas na Sigaw ng Pinto

BANG!
Tumilapon ang alikabok mula sa pintuan nang sapakin muli ng kung sino man ang nasa labas. Ang seradura halos mabali sa lakas ng bawat sipa.

“Buksan mo naaaa…” ang boses na paos, mahaba, at parang may dalawang taong nagsasalita nang sabay. Isa’y tono ni Papa, isa’y mababa at parang mula sa ilalim ng lupa.

Napasigaw ako, pero mabilis akong natakpan ng tunay na Papa ko ng kanyang kamay. “Shhh! Huwag kang lilingon sa pinto, anak. Huwag kang lalapit. Kahit anong mangyari, huwag.”

Kumakabog ang dibdib ko. Ramdam ko ang pag-ikot ng malamig na hangin sa loob ng kwarto, at ang bombilya sa kisame kumikislap na parang may masamang presensya.

Ang Lihim na Matagal Niyang Tinatago

Humarap si Papa sa akin, nanginginig ang labi. “Matagal ko na itong alam. Simula pa noong bata ka, sinusundan na tayo ng… bagay na ‘yon. Ginagaya ang boses ko, ang anyo ko. Kaya minsan, kapag nakatitig ako sa’yo nang matagal… hindi ako sigurado kung ikaw pa ba ang anak ko, o siya na.”

Nanlamig ako. Biglang bumigat ang paligid.

BANG! CRACK!
May lamat na ang pinto.

“Anak, makinig ka,” sabi ni Papa, mahigpit ang kapit sa kamay ko. “Kapag nabasag ang pinto, tatakbo tayo palabas ng bintana. Huwag kang lalapit sa kanya kahit na mukha ko pa ang makita mo. Ako ang tatakbo sa kanan, siya sa kaliwa. Sundan mo ang tunay na ako.”

Ang Pagpasok ng Nilalang

Isang huling sipa—BLAG!—at tuluyang bumukas ang pinto.

At doon ko nakita… si Papa.
At isa pang Papa sa tabi ko.

Pareho ang mukha. Pareho ang suot. Pareho ang boses.

“Anak, halika na!” sabay nilang sigaw.

Nalaglag ang kumot ko, at halos hindi na ako makahinga sa takot.

Ang Pagpili

Alam kong wala na akong oras. Nakita ko ang mata ng isa—mapula, parang nagliliyab sa dilim. Habang ang isa, nangingilid ang luha, nanginginig ang kamay.

Dali-dali akong kumapit sa tunay na Papa at sabay kaming tumalon sa bintana.

Habang bumabagsak kami sa malamig na damo sa labas, narinig ko ang nakakabinging sigaw mula sa loob ng kwarto—isang sigaw na hindi na boses ng tao, kundi parang halakhak ng isang demonyo na napahiya.

Epilogo

Lumipas ang gabing iyon na parang bangungot na ayaw ko nang balikan. Lumipat kami ng bahay, iniwan lahat ng gamit, at hindi na muling binuksan ang lumang kwarto.

Minsan, sa tuwing tahimik ang gabi, naririnig ko pa rin ang tatlong mabibigat na katok sa isipan ko.

Tok. Tok. Tok.
“Atay ko siya…” bulong ng alaala.

At sa bawat gabing iyon, mas lalo kong pinapahalagahan ang bawat yakap ng tunay kong Papa—sapagkat naranasan ko na kung gaano katakot-takot ang mawalan ng katiyakan kung sino ang nasa kabilang panig ng pinto.

Ending : The story leaves an ambiguous gap – that nilalang is not yet tuluyang nawala, only waiting ng isa pang pagkakataon.