Hindi ko malilimutan ang tunog ng teleponong tumawag sa akin nang gabing iyon—isang mahabang, malamig, at gutom na tunog na parang hinihila ako sa gilid ng bangin.

“Misis… ang asawa niyo, naaksidente. Kailangan niyo pong pumunta agad.”

Nanlamig ang tuhod ko. Si Tomas ay laging maingat magmaneho. Wala siyang bisyo, wala ring kaaway. Kaya paano? Bakit?

Pagdating ko sa ospital, halos di ko nakilala ang lalaking nakaratay sa ICU—nakakabit sa makina, may benda sa ulo, at nangingitim ang braso. Parang hindi siya ang mabait at masayahing lalaking lagi akong tinatawag ng “Honey, umuwi na ako.”

Sa hallway, tahimik lang si Alaina—ang anak kong labing-apat na taon na, hindi niya tunay na ama si Tomas, pero ito ang nagpalaki sa kanya. Pero may kakaiba sa kanya… hindi siya umiiyak. Hindi siya nagtanong. Para bang may alam siyang kami ang hindi.

At doon nagsimula ang sunod-sunod na piraso ng katotohanang magpapayanig sa lahat ng tao sa ospital…

—

Nang gabing iyon, pauwi si Tomas mula sa pag-aabot ng tulong sa isang kaibigang nangangailangan. Hindi niya napansing may mali sa preno—hanggang sa dumaan siya sa isang pababang kalsada. Nang pigilan niya ang sasakyan, sumadsad lang ang pedal.

“Diyos ko…” huling nasabi niya bago umikot ang sasakyan.

Pagkatapos, dilim.

Dalawang oras siyang na-stabilize bago dinala sa ICU. Ako, si Marissa, halos mabaliw sa pag-aalala. Si Alaina… tahimik pa rin.

—

Lumapit ang isang nurse sa akin na may hawak na ziplock bag.

“Ma’am… nakita namin ito sa ilalim ng driver’s seat…”

Isang maliit na wrench. At isang keychain na kulay pink.

Hindi ko alam kung paano ako nakahinga.
Kilala ko ang keychain na iyon. Regalo ko iyon kay Alaina noong Grade 5 siya.

Pinatawag ko siya sa maliit na room sa ospital.

“Anak…” nanginginig ang boses ko. “Sabihin mo sa akin ang totoo… ikaw ba ang gumawa nito?”

Dahan-dahan siyang umupo. Pumikit. At tumulo ang luha.

“Ma… ayoko na kasi kay Tito Tomas dito. Pakiramdam ko… ninanakaw niya ang atensyon mo. Hindi mo na ako kinakausap tulad ng dati.”

“Sinira mo ang preno?” halos hindi lumabas sa bibig ko ang tanong.

Humagulhol siya.

“Hindi ko akalaing ganito ang mangyayari! Gusto ko lang siyang matakot… hindi mamatay…”

Sumabog ang lahat ng kinikimkim kong emosyon.

“ALAINA!” napalakas ang sigaw ko—at pati mga dumadaan, napahinto.

Maging ang dalawang doktor sa hallway huminto, nakatingin sa amin.

—

“Alam mo ba kung ano ang ginawa mo?! Alam mo ba kung gaano kabait ang taong iyon sa’yo?! Anak, siya ang nagpagawa ng project mo! Siya ang naghatid-sundo sa’yo sa school! Siya ang nag-ipon para sa debut mo!”

“Ma… sorry po…”

Hindi ko alam kung anong mas masakit—ang aksidente o ang katotohanang ang mismong anak ko ang sumira sa lalaking minahal ko.

—

Kinabukasan, habang tahimik kaming tatlo sa ICU, biglang humigpit ang kamay ni Tomas na hawak ko.

“Ma…” mahina niyang bulong.

Napaiyak ako.
Umiyak si Alaina.
Umiyak pati nurse.

“Tomas… mahal ko… huwag ka magsalita…” sabi ko.

Pero tumingin siya kay Alaina, mahina pero malinaw.

“Anak… alam ko na. Narinig ko kayo…”
“Pero… hindi kita galit… Nanay mo mahal kita. Ako rin.”

Nalaglag ang balikat ni Alaina habang umiiyak.

“Sorry po… Tito… sorry po…”

Pinilit ni Tomas ang isang maliit na ngiti kahit may benda pa sa ulo.

“Gusto ko lang… buo kayo. ‘Yun lang… wala na akong iba.”

—

Sumunod na linggo, araw-araw si Alaina nagbabantay. Siya ang nag-aabot ng tubig, siya ang nag-aayos ng kumot, siya ang naglalakad kasama ang nurse para lumabas ang stress.

At isang araw, habang pinapainom niya si Tomas ng gamot, mahina itong nagsalita:

“Tawagin mo na akong… Papa. Kahit minsan lang.”

Napaiyak ang dalagita.
“Papa…”

At mula noon, hindi na niya binanggit ulit ang salitang “Tito.”

—

Lumipas ang buwan. Gumaling si Tomas.
Nakuryente ng guilt si Alaina, pero hindi niya sinayang ang pangalawang pagkakataon.

Naging mas close sila higit pa sa dati.
Mas madalas silang mag-usap.
At isang araw, nagulat ako nang makita ko silang dalawa sa garahe, nagtutulungan.

“Papa… teach me how to fix a brake… the right way.”

Tumawa si Tomas at sumagot,
“Basta huwag mo nang sirain ha, anak.”

At doon, sa simpleng birong iyon, natapos ang bangungot—at nagsimula ang mas tunay na pamilya.