ISANG GABI, SUMAKAY AKO NG TAXI NA AYAW TUMANGGAP NG BAYAD — AT ANG SINABI NG DRIVER, ‘HUWAG MO NANG BAYARAN, MAY NAKATULONG NA SA AKIN NOON’… ANG SUMUNOD NA NANGYARI, HINDI KO MALILIMUTAN HABANG BUHAY.

ISANG GABI, SUMAKAY AKO NG TAXI NA AYAW TUMANGGAP NG BAYAD — AT ANG SINABI NG DRIVER, ‘HUWAG MO NANG BAYARAN, MAY NAKATULONG NA SA AKIN NOON’… ANG SUMUNOD NA NANGYARI, HINDI KO MALILIMUTAN HABANG BUHAY.

Gabi iyon, hatinggabi na sa EDSA.
Pagod na pagod ako mula sa overtime sa ospital — bilang nurse sa night shift, sanay na akong umuwi nang wala nang jeep o bus.
Sa malamig na hangin at katahimikan ng lansangan, parang ang bigat ng mundo.

May humintong lumang taxi sa tabi ko.
Binuksan ko ang pinto, sumakay, at umupo sa likod.

“Kuya, sa may Caloocan po.”
“Sige ma’am, hawak lang po kayo, medyo madulas ‘yung kalsada.”

Ang driver ay matandang lalaki, mga singkuwenta’y singko siguro, payat, may maamong mukha at halatang pagod din.
Pero sa boses niya, may kabaitan na hindi ko maipaliwanag.

ANG BIYAHE NG DALAWANG STRANGERS

Habang tumatakbo ang taxi, nagsimula kaming mag-usap.
Tahimik lang ang kalsada, kaya naririnig ko ang bawat hampas ng ulan sa bubong.

“Gabi na ah, ma’am. Di ba delikado para sa inyo umuwi mag-isa?”
“Oo nga po, Kuya. Pero duty is duty, kailangan.”

Ngumiti siya sa salamin.

“Alam mo, naaalala kita sa anak ko. Nurse din siya dati. Pero… wala na siya ngayon.”

Hindi ko alam kung ano ang sasabihin.

“Pasensiya na po, Kuya.”
“Wala ‘yon. Basta, tuwing may sakay akong nurse o teacher, parang nakikita ko ulit siya. Kaya kung minsan, di ko na sinisingil.”

Natahimik ako.
Ang lamig ng gabi, pero parang may init na dumaan sa dibdib ko.

ANG PAGKABIGLA

Pagdating namin sa tapat ng apartment ko, inabot ko agad ang bayad.

“Kuya, eto po, dalawang daan.”

Umiling siya.

“Hindi na, ma’am. Huwag mo nang bayaran.”
“Ha? Kuya, mahaba po biyahe, hindi puwedeng libre ‘to.”..

Natahimik kami saglit sa loob ng taxi. Ang tunog ng ulan sa bubong ay parang musika, at ramdam ko ang bigat ng gabi sa katawan ko, pero hindi sa puso ko.

“Talaga po, Kuya?” tanong ko, medyo nanginginig sa pagod.
“Oo, ma’am. Noon, may isang babae ring nurse na tumulong sa akin. Minsan, kahit maliit na bagay lang… nakatulong sa akin sa pinakamalalim na problema ko.”

Naiisip ko kung ano kaya ‘yun. Nakatingin ako sa kanyang maamong mukha sa rearview mirror. May lungkot, may init, at may isang kwento na hindi niya sinabi.

“Alam mo, ma’am… sa mundo, minsan, ang kabutihan, binabalik sa paraan na hindi mo inaasahan. At ngayon, nakikita kita, parang binabalik sa akin ang kabutihan na naranasan ko noon.”

Hindi ko alam kung bakit, pero may luha na pumutok sa gilid ng aking mata. “Kuya… salamat po talaga. Hindi ko alam paano ko maipapakita ang utang na loob ko.”

Ngumiti siya, medyo mahinahon, may halong kalungkutan at katahimikan:
“Walang anuman. Basta alagaan mo ang sarili mo, at ang trabaho mo. Iyon na ang sapat para sa akin.”

Dumating kami sa tapat ng apartment ko. Bumaba ako sa taxi, dala ang bag kong mabigat sa trabaho at pagod sa katawan, pero may kakaibang liwanag sa puso. Napatingin ako sa kanya, at sa isang sandali, parang nakita ko ang anak niyang naaalala niya—masaya, naglilingkod sa kapwa, at may kabutihang hindi kailanman nawawala.

“Kuya… ingat po kayo, ha?” sabi ko, halos mahapdi sa luha.
“Salamat, ma’am. Ingat ka rin sa sarili mo,” sagot niya, at unti-unting nawala sa dilim ang taxi.

Lumapit ako sa pintuan ng apartment, huminga ng malalim, at sa loob ng katahimikan ng gabi, naramdaman ko na may kakaibang init sa puso ko. Ang mundo, sa kabila ng pagod at lungkot, ay puno rin ng kabutihan… at minsan, ang simpleng kabaitan ng isang estranghero ay sapat na para muling maniwala sa mga himala ng buhay

Kinabukasan, habang naglalakad ako papasok sa ospital sa kahabaan ng EDSA, ramdam ko pa rin ang init ng gabing iyon. Hindi ko maiwasang isipin ang taxi driver—ang maamong mukha, ang mga salitang may bigat at kabutihan.

Habang nagbabantay ako sa pasyente, may tumawag sa akin sa telepono. Numero na hindi ko kilala.
“Hello?” sabi ko, medyo nag-aalangan.

“Ma’am… ito po si Mang Cesar. Taxi driver kahapon ng gabi,” ang mahinahong boses.
Nagulat ako. “Opo? Kuya Cesar?”
“Gusto ko lang po sanang makita ka, ma’am… may maipapakita po ako sa inyo, kung puwede.”

Nagtagpo kami sa isang maliit na café sa tabi ng Pasig River, ulan na naman ang bumabagsak nang bahagya, at ang ilaw mula sa streetlights ay naglalaro sa ibabaw ng tubig. Dumating siya, medyo mahina sa pangangatawan, ngunit may kislap sa mata.

“Huwag kang magtataka, ma’am… gusto ko lang ipakita sa iyo,” sabi niya, at inilabas ang isang maliit na kahon mula sa kanyang bag. Binuksan niya, at sa loob… mga litrato. Mga litrato ng ospital, mga pasyenteng tinulungan ng mga nurse, at sa gitna, isang larawang lumang-luma… ng kanyang anak—isang nurse, nakangiti, hawak ang pasyenteng parang buhay na ibinabalik.

“Siya po ang anak ko, ma’am. Nawala siya sa akin dahil sa isang aksidente sa ospital, ilang taon na ang nakalipas… pero noong nakilala ko kayo kagabi, naramdaman ko ulit ang anak ko sa inyo. Kaya… hindi ko siningil ang pamasahe ninyo. Para sa akin, parang binabalik sa akin ang kabutihan ng anak ko sa pamamagitan ninyo,” paliwanag niya.

Hindi ko mapigilang maiyak. Hindi lang siya simpleng taxi driver; may kwento ng pag-ibig at pagkawala, ng kabutihang hindi naglalaho kahit sa gitna ng dilim ng gabi at lungsod.

“Kuya Cesar… hindi ko alam ang sasabihin ko…” bulong ko.
“Walang kailangan, ma’am. Basta alagaan mo ang sarili mo, at patuloy na gawin ang mabuti sa iba. Iyon lang sapat na.”

Sa paglisan niya, napansin ko ang liwanag ng buwan sa ibabaw ng Pasig River, ang mga ilaw ng Manila na kumikislap sa gabi. Parang bawat patak ng ulan, bawat himig ng kalsada, ay nagpapaalala: sa mundong puno ng gulo, may mga estrangherong handang magbigay ng kabutihan nang walang hinihinging kapalit.

At mula noon, tuwing sumasakay ako ng taxi sa gabi, lagi kong iniisip si Mang Cesar—ang tao, ang kwento, at ang gabing nagpaalala sa akin na kahit sa gitna ng lungsod na mabilis at malamig, may init at liwanag na laging nandiyan, handang magligtas ng isang puso