“Kapag Kumanta po Ako, Papakainin N’yo Ako?”—Tanong ng Batang Babae sa Isang Public Talent Show

Mainit ang ilaw, maingay ang crowd, at puno ng saya ang entablado ng isang public talent show sa plaza. Doon nagtipon ang mga pamilya, estudyante, at mga tindero para manood ng mga pagtatanghal. Ngunit sa gitna ng masasayang tunog at tawanan, may isang maliit na tinig na kumalabit sa puso ng lahat.

Isang payat, marungis, at nakayukong batang babae ang umakyat sa entablado. Nakalugay ang buhok, may punit ang laylayan ng damit, at hawak-hawak ang maliit na panyo. Halata sa mukha niya ang kaba, ngunit may ibayong tapang sa kanyang mga mata.

“Ano ang pangalan mo?” tanong ng host.

“Lia po,” mahina niyang sagot.

“Anong kakantahin mo?”

Hindi agad siya sumagot. Huminga siya nang malalim, tiningnan ang audience, at saka nagtanong nang halos pabulong:

“Kapag… kapag kumanta po ako nang maayos… bibigyan n’yo po ba ako ng pagkain?”

Biglang natahimik ang buong plaza. Nagtitigan ang host, ang judges, at ang audience. Para bang huminto ang hangin. Walang nakaasahan sa tanong na iyon—hindi iyon linya ng isang talent show contestant. Hindi iyon biro. Hindi iyon scripted. Tunay iyon. At masakit.

Lumapit ang host at maingat na tinanong, “Bakit mo natanong ’yan, Lia?”

Kinagat ni Lia ang labi at tumingin sa paa. “Kasi po… hindi pa po ako kumakain mula kahapon. Sabi ni Mommy babalik siya… pero hindi po siya umuwi. Sabi niya po maghahanap siya ng trabaho. Iniwan po niya ako doon sa terminal. Pero gabi na po… hindi po siya bumalik. Nasa paligid lang po ako, naghahanap ng pagkain.”

Nang marinig ito ng crowd, may mga nanay na napaluha, may mga lalaking napabuntong-hininga, at may mga batang tahimik na napatingin sa kanilang mga magulang.

Tinapik ng isang judge ang mesa. “Lia,” sabi niya, nanginginig ang boses, “hindi mo kailangang kumanta para pakainin ka namin.”

Ngunit umiling ang bata. “Gusto ko po kumanta. Hindi po ako humihingi lang. Gusto ko po magbigay kapalit.”

At doon, tuluyang natunaw ang puso ng buong audience.

Tumayo ang band singer at dahan-dahang lumapit. “Anong kanta ang gusto mo?”

“’Sa Ugoy ng Duyan’ po,” sagot ni Lia, halos paos sa pagod at gutom.

Nang sinimulan niya ang unang linya, mahina pa ang boses. Ngunit habang tumatagal, may kakaibang lambing at lungkot itong hatid—parang sigaw ng isang batang nangangailangan ng yakap, hindi ng palakpak. Ang boses niya, bagama’t payat at pagod, ay punô ng damdaming mararamdaman kahit nakapikit ang sinuman.

At bago pa niya matapos ang pangalawang verse, nagsimula nang umiyak ang mga tao.

May lalaking nag-abot ng malaking bag ng grocery. May babae namang nagbigay ng bottled water at sandwich. May isa pang judge ang tumakbo palabas at bumalik na may dalang pagkain mula sa nearby food stall: chicken, kanin, sopas, tinapay.

Nang matapos si Lia, hindi palakpakan ang sumalubong sa kanya—kundi yakap. Tila buong plaza ang naging pamilya niya sa gabing iyon. Ang host, hindi na napigilang hagkan siya.

“Hindi ka na magugutom ngayong gabi,” sabi niya. “At bukas, tutulungan ka naming hanapin ang nanay mo.”

Kinabukasan, naging viral online ang video ni Lia. Naglabasan ang mga komento, mga offer ng tulong, at mga taong gustong mag-donate. May mga nagbigay ng libreng pagkain, scholarship, at pansamantalang tirahan. May lokal na opisyal pang nag-abot ng tulong para mahanap ang kanyang ina.

At makalipas ang dalawang araw, natagpuan ang nanay ni Lia. Nang makitang yakap-yakap ng mga tao ang anak niya, halos bumigay ito sa iyak. “Hindi ko siya iniwan,” hikbi niya. “Hindi ko alam kung paano ko siya bubuhayin. Huling pera ko na po ’yung iniabot ko sa kanya. Naghanap lang ako ng trabaho. Nagdasal lang ako na ligtas siya.”

Nang magyakapan silang mag-ina, muling pumalakpak ang mga tao—ngunit iba ang tunog: hindi showbiz, hindi entertainment. Ito ang palakpak na may kasamang dasal, awa, at pag-asa.

Nagpasya ang organizers ng talent show na ilibre ng pagkain at tirahan ang mag-ina habang inaayos ang tulong na dumarating. Hindi man nanalo si Lia ng trophy, nanalo siya ng higit pa: isang komunidad na handang bumuo ng mundo kung saan hindi na niya kailangang kumanta para lang makakain.

At mula sa isang batang nagtanong, “Kapag kumanta po ako, pakakainin n’yo po ba ako?”
Naging kwento ito ng isang komunidad na tumugon:
“Hindi mo kailangang magpumilit. Narito kami para sa’yo.”