MAY NARIRINIG AKONG INGAY SA ILALIM NG KAMA KO NG TINGNAN KO MAY BAHAY PALA NG DUWENDE

Simula nang lumipat kami sa lumang bahay ng lola ko, lagi ko nang naririnig yung “tik-tik-tik” tuwing madaling araw. Hindi yung normal na tunog ng kahoy parang may maliit na martilyong may pattern, may ritmo.

Sabi ko sa sarili ko..
“Daga lang ’yan.” Pero gabi-gabi? Parehong oras? Parang imposible.

Isang gabi, nag-decide ako na malalaman ko na talaga kung ano ’yon. Kinuha ko cellphone ko, binuksan ko yung flashlight, at dahan-dahan akong yumuko para silipin yung ilalim ng kama.

At dun ako napatigil. Literal na napatigil.

Hindi ako nakakita ng alikabok o lumang tsinelas. Ang nakita ko ay isang maliit na bahay-kubo. As in totoong kubo may pawid, may mini-bintana, at may maliit na lampara na umiilaw.

Parang dollhouse, pero sobrang detalyado. At sa harap, may isang nilalang na mas maliit pa sa isang softdrink bottle.

Suot niya yung parang barong, pero gawa sa manipis na hibla. At nag-aayos siya ng maliit na mesa.

Nang tumingin siya sa akin, napatalon siya. Pero hindi siya tumakbo.

“Ah… pasensya ka na, iho,” sabi niya.
Oo, nagsalita siya. Naka-barong, maliit, duwende pala tapos marunong pa mag-sorry.

“Nakikitira lang kami sandali. Baha kasi sa mundo namin. Sabi ng punong-kahoy namin, dito raw sa ilalim ng kama mo ligtas.”

Hindi ko alam kung matatakot ba ako o matatawa. Pero ang lumabas lang sa bibig ko…

“Ah… okay lang po. Pero bakit sa ilalim ng kama ko?”

Ngumiti siya.

“Malinis dito. At mabango ang sabon mo.”

Dun ako natawa. Hindi ko alam kung insulto ba yon o compliment.

Simula nung gabing ’yon, naging normal na akong may “boarders” sa ilalim ng kama. Pag naka-off na ilaw ko, maririnig ko yung maliliit nilang boses nagkukwentuhan, nagluluto, nag-aayos ng gamit.

Tapos tuwing gabi, nag-iiwan ako ng biscuit. Lagi namang ubos pagkagising ko.

At hindi ko alam kung coincidence, pero simula noon… Parang lagi akong swerte.

Noong araw ng exam, halos di ako nag-review pero lumalabas sa utak ko yung sagot parang minemorya ko talaga. Noong isang araw, naubusan ako ng pamasahe pero may nakita akong baryang parang “perfect timing” sa bulsa ko.

Hindi swerte na sobra… pero sakto. Enough para hindi ako mapahamak.

Isang gabi, habang naglalaro ako sa cellphone, may kumatok sa sahig. Hinila ko ang kumot ko at sumilip.

Naka-ayos na sila. May mga bag, may gamit, naka-line up parang paalis na.

“Tapos na ang baha sa mundo namin, Marco,” sabi nung duwendeng naka-barong.

“Kailangan na naming umuwi.”

Medyo nalungkot ako. Ang tahimik ng kwarto pagsilip ko.

“Babalik ba kayo?”

“Kapag kailangan mo ulit ng kaunting swerte.” sabi niya, o kapag kailangan mo ng kaibigan.”

Sa sinabi ng duwende bigla akong naging emosyonal, napalapit na pala ako sa kanila… at nalulungkot pala ako sa pag alis nila ngayon.

Biglang lumiwanag yung bahay-kubo nila.

parang huminga nang malalim… at dahan-dahang naglaho. Parang usok na tinangay ng hangin.

Pagising ko kinabukasan, wala na ang kubo. Pero sa sahig, may maliit na sako ng lumang barya.

Hindi sobrang dami, pero sapat na pang-gastos ko sa school. At may nakapatong na dahon.

Nakasulat ….

“Salamat sa batang marunong magbahagi ng puwang, kahit masikip.”

Simula noon, kapag may naririnig akong “tik-tik-tik” sa gabi… Hindi na ako kinakabahan.

Ngumingiti na lang ako.

Baka bumibisita na naman sila. O baka nag-iiwan lang ng paalala na minsan, kahit sa ilalim ng kamapwedeng may munting mundong nangangailangan ng tulong mo. 

…At doon nagsimula ang panibagong kabanata.

Lumipas ang ilang linggo mula nang umalis ang mga duwende. Tahimik na tahimik ang kwarto ko tuwing gabi, parang may kulang—parang may puwang na hindi ko alam kung paano pupunuin.

Pero araw-araw, dala ko ang maliit na sako ng lumang barya. Hindi ko ginastos lahat. Yung iba, tinabi ko sa isang kahon sa ilalim ng mesa. Hindi dahil mahalaga ang halaga nila… kundi dahil mahalaga ang alaala.

Isang hapon, habang nagpapahinga ako matapos mag-aral, biglang umihip ang malamig na hangin sa kwarto. Hindi naman nakabukas ang bintana. Napaupo ako bigla.

“Tik… tik… tik…”

Tatlong beses lang. Mabilis. Tila paalala. Tila pagbisita.

Pero hindi ko na nakita ang kubo. Walang liwanag. Walang maliit na boses. Wala.

Akala ko imagination ko lang. Kaya bumalik ako sa higaan at ipinikit ang mga mata.

Pero kinagabihan, nanaginip ako.

Nakita ko ang isang malaking puno sa gitna ng parang—hindi ko iyon kilala, pero pakiramdam ko, nakita ko na siya noon. Umuuga ang mga dahon, umiilaw, parang may sariling buhay. At mula ro’n, lumitaw ang duwendeng naka-barong.

“Marco,” sabi niya, at ramdam ko ang lambing sa boses niya.
“Salamat sa kabaitan mo. Ang mga tulad mo ang dahilan kung bakit umiiral pa ang mundo namin.”

“Babalik ba kayo?” tanong ko ulit, gaya ng tanong ko bago sila umalis.

Ngumiti siya. Hindi malungkot. Hindi rin masaya.
Parang natural lang — parang isang katotohanang hindi kailangang pagdebatehan.

“Ang swerte, anak… hindi hinihingi. Dumadating siya kapag handa ka.”

Tinaas niya ang kamay niya, at napansin kong hawak niya ang isang maliit na buto—mukhang parang buto ng puno pero kumikislap.

“Inaalagaan ang swerte, Marco. At ang kabutihan… tumutubo ’yan.”

Iniabot niya sa akin ang buto.
Nang hawakan ko, biglang lumiwanag ang paligid.

At nagising ako.

Nakatayo ako sa kama, hinihingal. Pag-ikot ko, nakita ko sa sahig…

Isang maliit na buto.
Parehong-pareho sa nakita ko sa panaginip.
Kumikislap. Totoo.

Hindi ako nag-atubili. Lumabas ako ng bahay, naghanap ng lupa, at tinanim ko agad sa ilalim ng lumang puno sa likod ng bahay ni Lola.

Araw-araw, dinidiligan ko. Kahit maliit pa. Kahit parang walang pagbabago.

Hanggang isang umaga, nakita kong may sumibol—isang usbong na kulay berde pero kumikintab, parang may bahid ng ginto.

Napangiti ako.

Lumipas ang mga buwan…

At ang halaman ay lumaki nang lumaki nang mas mabilis kaysa sa normal.

Hanggang sa naging isang maliit na puno—hindi ordinaryo, hindi katulad ng punongkahoy sa paligid.

Marami ang humahanga sa ganda nito.

Pero ako, alam ko ang totoo:
Hindi iyon basta puno. Isa iyong paalala. Isang regalo. Isang koneksyon.

Isang gabi, habang nagbubuklat ako ng libro, bigla ulit…

“Tik… tik… tik…”

Pero ngayon, hindi iyon galing sa ilalim ng kama.

Galing iyon sa bintana.

Pagdungaw ko, nakita ko ang maliit na puno sa labas.
Naglalabas ito ng maliliit na liwanag—parang alitaptap na umiikot.

At sa gitna ng liwanag, sandaling lumitaw ang hugis ng duwende.

Ngumiti. Kuminang ang mga mata.

At narinig ko ang boses niyang parang hangin na dumadaloy:

“Huwag matakot. Hindi ka namin iniwan.
Basta mabait ang puso mo…
hindi mawawala ang swerte mo.”

Pagkatapos noon, naglaho ang liwanag. Tahimik muli ang gabi.

Pero hindi ako nalungkot.

Kasi alam ko na:

**Hindi lahat ng mundong mahiwaga ay kailangan mong makita.

Minsan, sapat na ang maramdaman mo na nariyan sila.
At sapat na ang kabutihan mo para manatili silang malapit.**

At mula noon, tuwing naririnig ko ang:

“Tik… tik… tik…”

Hindi na lang ako ngumingiti.

Nagpapasalamat na ako.

Dahil hindi lahat ay nabibigyan ng pagkakataon
na magkaroon ng munting kaibigan
na nagmula sa mundong hindi nakikita ng karamihan.