NAWALAN NG TRABAHO, NAGTAGO SA PAGIGING RESEPSYONISTA SA HOTEL — HANGGANG SA ISANG ARAW, PUMASOK ANG BABAE KONG MAHAL… KASAMA ANG LALAKING HINDI KO INASAHAN

Ako si Nico Santiago, dalawampu’t walong taong gulang, dati akong sales manager sa isang kilalang real estate company sa Quezon City. Maayos ang lahat noon—mataas ang posisyon, maganda ang suweldo, at may kasintahan akong si Clara Dela Peña, isang babaeng naniwala akong ako na ang lalaking para sa kanya.

Pero isang araw, bumagsak ang kumpanya. Isang tawag lang mula sa HR, at lahat ng pinaghirapan ko, naglaho parang bula. Sa loob ng isang linggo, wala na akong trabaho, wala na ring direksyon. Habang nauubos ang ipon ko, patuloy pa rin ang mga tawag ni Clara:

— “Love, bakit hindi tayo nagkikita nitong mga nakaraang araw? Ang busy mo yata?”
Ngumiti ako kahit ramdam kong nangangalay na ang puso ko sa pagsisinungaling.
— “Medyo loaded lang ako sa project, babe. Pag natapos, babawi ako sa’yo.”

Hindi ko kayang aminin. Natatakot akong makita ko sa mga mata niya ang awa. O mas masahol pa—ang pagkadismaya.

Isang araw, nakita ko sa online post ang hiring para sa receptionist sa isang hotel sa Makati. Maliit ang sahod, pero libre ang tirahan at pagkain. Kagat-labi kong tinanggap ang trabaho.

Mula sa dating suot kong branded suit at leather shoes, ngayon ay naka-uniporme akong simple, nakangiti sa bawat bisita, at nagbubukas ng pinto para sa iba. Tuwing gabi, nakahiga ako sa kama ng staff quarters, nakatitig sa kisame at tahimik na nagtatawanan ang mga luha ko.

Sinabi ko kay Clara na nagtatrabaho ako sa “isang partner company.” Kapag gusto niyang mag-video call, lumalabas ako ng staff dorm para maghanap ng lugar na may ilaw—para magmukhang nasa opisina ako. Paulit-ulit kong kinukumbinsi ang sarili: “Panandalian lang ‘to. Babangon din ako.”

Pero ang tadhana, may kakaibang paraan ng mang-insulto.

Isang hapon, may VIP guests kaming darating. Nakaayos ako nang maayos—kurap-kurap ang ilaw ng chandelier, amoy perfume sa lobby. At nang bumukas ang pintuan ng itim na SUV, natigilan ako.

Si Clara.

Bumaba siya mula sa sasakyan, naka-puting dress, kumikislap sa ilalim ng ilaw. Pero ang tumarak sa akin ay ang lalaking kasama niya — si Mr. Hernandez, ang tinatawag niyang “tatay-tatayan,” isang mayamang negosyante sa Ortigas na minsan ko nang nakilala. Noon pa man, ramdam ko na ang kakaibang tingin nito sa kanya—hindi tulad ng isang ama sa anak.

Habang naglakad sila papasok, marahan nitong ipinatong ang kamay sa bewang ni Clara. Napangiti si Clara, marahang sumandal sa balikat niya.

Parang tumigil ang mundo. Ramdam ko ang pamamanhid ng aking katawan. Pero bilang empleyado, kailangan kong ngumiti.

— “Good evening, ma’am, sir. Welcome to Imperial Crown Hotel.”

Napatigil si Clara. Sandali lang iyon, pero sapat para magtagpo ang mga mata namin.
Nakita ko ang pagkagulat sa kanya, ang kaba, ang hiya. Si Mr. Hernandez naman, ngiting mapanghamon.

— “Magalang pala ang staff ninyo rito,” sabi niya. “Matagal ka na rito, iho?”
Mahina kong sagot, halos hindi ko marinig ang sarili:
— “Tatlong buwan na po, sir.”
— “Good. Keep it up.” Lumingon siya kay Clara. “Let’s go, sweetheart. Don’t keep me waiting.”

Hindi siya lumingon. Tumalikod lang, at dahan-dahang pumasok sa elevator.

Naiwan akong nakatayo, parang estatwa. Ang bawat tunog ng sapatos nila sa marmol ay parang martilyo sa puso ko. Nang magsara ang pinto ng elevator, para akong pinutulan ng hininga.

Kinagabihan, hindi ko na kaya. Tumawag ako kay Clara.
— “Nakita kita sa hotel ngayong hapon.”
Tahimik sa kabilang linya.
— “Nico… nagtatrabaho ka ro’n?”
— “Oo. Ngayon sabihin mo, ano siya sa’yo? Yung lalaking ‘yon?”
— “Please, huwag mo na akong tanungin. Hindi mo maiintindihan.”
— “Clara! Sagutin mo ako!”

May narinig akong hikbi. At sa pagitan ng mga luha, mahina niyang sinabi:
— “Nico… pagod na ako. Huwag mo na akong hanapin.”

Parang may sumabog sa dibdib ko. Binitiwan ko ang cellphone, napaupo sa sahig, tumatawang umiiyak. Lahat ng ipinaglaban ko, lahat ng pagpapanggap ko — walang saysay pala. Ang babaeng kinatatakutan kong mawalan ng tiwala sa akin… siya mismo ang nagbenta ng sarili sa luho.

Kinabukasan, bumaba sila para mag-check out. Ako pa rin ang nasa front desk. Si Mr. Hernandez, mayabang na inilapag ang isang libong piso sa counter.
— “Good job, boy. Pang-kape mo.”

Tinitigan ko siya nang diretso.
— “Salamat po, sir. Pero hindi ako tumatanggap ng tip galing sa maruruming kamay.”

Namilog ang mga mata niya. Si Clara, nanginginig ang mga kamay, nagmamadaling tumalikod. Isang patak ng luha ang tumama sa ibabaw ng salamin bago pa siya tuluyang lumabas.

At doon, alam kong tapos na.

Isang taon ang lumipas. Isang umaga, habang nagkakape ako sa terminal bago bumiyahe bilang van driver para sa mga turista sa Tagaytay, nabasa ko sa balita:

“Businessman Alfredo Hernandez arrested for money laundering; multiple young women identified as ‘wards.’”

Kasama sa listahan ang pangalan ni Clara Dela Peña.

Pinikit ko ang mga mata. Wala nang galit. Wala nang kirot. Tanging awa at pag-unawa.

Ngayon, simpleng buhay na lang ang meron ako. Nagtatrabaho nang marangal, kumikita nang sapat, at natutong tumawa muli. Tuwing nadadaan ako sa Ayala Avenue, kung saan nakatayo pa rin ang hotel na iyon, napapangiti na lang ako.

May mga hampas talaga ang buhay na kailangan mong tanggapin — masakit, pero gisingin ka sa katotohanan.

At minsan, kailangan mong mawalan ng lahat… para tuluyang makalaya