ANG BUNTIS NA UMUPO SA TABI NG ESTRANGHERO NA NAGBAGO NG KANYANG BUHAY

Sa isang masikip na biyahe ng bus mula Maynila papuntang probinsya, nakaupo si Liza, isang pitong buwang buntis na babae. Mahina ang ulan sa labas, at bawat patak nito sa bintana ay parang sinasalamin ang bigat ng dibdib niya. Kasama niyang lumabas ng lungsod ang sakit ng nakaraan—iniwan siya ng ama ng dinadala niya, at ngayon ay siya lamang mag-isa.

Nakasiksik siya sa tabi ng bintana, hawak ang maliit na bag na siyang laman ng lahat ng kaya niyang dalhin. Sa tabi niya ay isang lalaking nasa edad singkuwenta, naka-polo na medyo luma na ang kulay, may dalang supot ng tinapay. Tahimik lamang ito, tila walang pakialam, ngunit napansin niya ang pasimpleng tingin ng lalaki sa kanyang tiyan.

“Malapit na ba ang due date mo?” mahinahong tanong ng lalaki, na tila nag-aalinlangan pa kung dapat siyang makipag-usap.

Bahagyang napayuko si Liza. “Oo po… mga dalawang buwan pa.”

Ngumiti ang lalaki, bagama’t may lungkot sa mata. “Maswerte ang magiging anak mo. May nanay siyang matapang.”

Nag-init ang mata ni Liza, ngunit pinilit niyang ngumiti. Hindi niya alam kung bakit ganoon na lamang ang epekto ng mga salitang iyon sa kanya. Sa unang pagkakataon, may estrangherong hindi siya hinusgahan—hindi tinawag na pabigat, hindi sinabing hangal siya.

Habang tumatakbo ang oras at humahaba ang biyahe, nagpatuloy sila sa pag-uusap. Nalaman niyang “Tatay Ben” ang pangalan ng lalaki, at pabalik ito ng probinsya matapos mamasukan bilang karpintero sa Maynila. Hindi raw siya madalas umuwi, pero ngayong taon, pinilit niyang mag-ipon.

“Ang mga anak ko, matagal ko nang hindi nakikita,” mahina nitong sabi, habang pinagmamasdan ang supot ng tinapay sa kanyang kandungan. “Pero umaasa akong pag-uwi ko, matatanggap pa rin nila ako.”

Napaluha si Liza. Nakaramdam siya ng kakaibang koneksyon sa estranghero. Parang may bigat din itong pasan—bigat na hindi malayo sa kanya.

Nang dumating sa stopover, bumaba si Tatay Ben upang bumili ng tubig. Naiwan sa upuan ang supot ng tinapay. Kinuha ito ni Liza para hawakan at hindi maiwan. Pagbalik niya, napansin niyang nanginginig ang kamay ng lalaki habang kinukuha ang supot.

“Tatay Ben, ayos lang po ba kayo?” tanong niya.

“Matagal na akong may iniinda,” simpleng sagot nito. “Pero ayos lang. Makikita ko pa rin sila… iyon ang importante.”

Muling sumakay ang bus at lumarga. Ilang oras pa ang lumipas, nakatulog si Liza, at paggising niya ay wala na si Tatay Ben. Nasa tabi pa rin ang supot ng tinapay, ngunit wala ang lalaki.

Nagtaka siya. Hindi pa sila nakakarating sa destinasyon, at imposible itong bumaba nang hindi niya napansin. Doon niya napansin na may iniwang maliit na papel sa ibabaw ng supot.

Kumakabog ang dibdib niya habang binabasa:

“Para sa’yo at sa magiging anak mo. Paumanhin, hindi ko na sila maaabutan. Pero sana, maalala mo ako sa tuwing titikim ka ng tinapay. —Ben”

Nanlamig si Liza. Agad siyang nagtanong sa konduktor.

“Kuya, nasaan ’yung lalaking nakaupo rito kanina? Yung may dalang supot?”

Nagulat ang konduktor. “Ha? Miss, mula nang umalis tayo sa Maynila, mag-isa ka lang na nakaupo diyan. Wala namang ibang katabi.”

Nanginig si Liza. Hawak pa rin niya ang supot ng tinapay—totoo ito, mabigat at may amoy pa ng bagong luto. Ngunit paano? Paano naging posible iyon?

Pagdating sa probinsya, dinala niya ang tinapay sa bahay ng kanyang tiyahin. Nang buksan niya, tumambad ang mga malinis na pandesal—at sa ilalim ng papel na bumalot dito, may nakasingit na sobre. Binuksan niya iyon, at laking gulat niya nang makita ang ilang libong piso.

Napaupo siya, humahagulhol. Hindi niya alam kung bakit isang estranghero—o marahil isang kaluluwang naglalakbay—ang pumiling iligtas siya sa oras ng kanyang pangangailangan.

Sa unang gabi niya sa probinsya, kumagat siya sa isang piraso ng pandesal. Mainit pa rin ang pakiramdam nito, kahit malamig na ang gabi. Napatingala siya sa langit at mahina niyang binulong:

“Salamat, Tatay Ben. Hindi ko man alam ang buong kwento mo… pero hindi ko ito kakalimutan.”

At sa kauna-unahang pagkakataon, naramdaman niyang hindi siya nag-iisa—na sa kabila ng lahat ng pait, may mga pusong handang magbigay ng pag-asa.

Sa loob ng kanyang sinapupunan, kumirot ang munting sipa ng bata, na para bang sumasang-ayon. At doon, alam ni Liza—na kahit gaano karaming ulan ang dumating, may darating pa ring liwanag.