Tuwing umaga bago ako pumasok sa trabaho sa Quezon City, dumadaan ako sa building lobby kung saan nandoon ang sekyu na lagi kong binabati.

“Good morning po,” sabi ko palagi.

Hindi siya madaldal. Hindi rin siya yung tipong nakangiti. Pero kapag ako ang dumadaan, palagi niyang tinaas ang kamay at tumango. Parang may hiya pero may paggalang. Hindi ko alam ang pangalan niya, pero naging parte na siya ng araw ko.

Isang umaga, napansin kong may pasa sa braso niya.

“Sir, okay lang ba kayo?” tanong ko.

Ngumiti siya nang konti. “Ayos lang po, ma’am. Maliit na bagay.”

Pero may lungkot sa mata niya. Gusto ko sanang magtanong pero nagmamadali na ako. Sa dami ng araw na dumaan, hindi ko na ulit siya tinanong. Hindi ko rin inalam ang pangalan niya. Para bang… naniniwala ako na araw-araw ko pa rin siyang makikita.

Hanggang dumating ang gabi ng hindi ko makakalimutan.

—

Nag-overtime ako hanggang 10 PM. Napansin kong kakaiba ang katahimikan ng building. Pagbaba ko sa lobby, wala ni isang tao. Hindi man lang naka-duty yung sekyu.

Pagdating ko sa pintuan, nagulat ako nang bigla niyang buksan ito mula sa labas.

“Ma’am,” hingal niya. “Huwag muna kayong lumabas.”

“Bakit?!” tanong ko, kinakabahan.

“May dalawang lalaking kanina pa nakatingin sa inyo. Hinabol nila ako para tanungin kung anong oras kayo lumalabas. Hindi normal.”

Nanlamig ang kamay ko. “Ano ibig sabihin niyo?!”

“Sinundan nila kayo nitong mga nakaraang araw,” sabi niya, mababa ang boses. “Kapag palabas kayo, tumatawag sila. Tinatanong nila kung kayo ba yung ‘target’. Kaya kailangan niyong dumaan sa likod ngayon.”

Halos manghina ang tuhod ko sa narinig.

“Sir… paano niyo nalaman lahat ‘to?”

Tumingin siya sa akin, diretso sa mata.

“Kasi po… ako yung palaging pinipilit nilang tanungin tungkol sa inyo. Pero hindi ko kayo ibinigay.”

Parang umikot ang sikmura ko. “Bakit… bakit niyo ako tinutulungan nang ganito?”

Huminga siya nang malalim. “Kasi ma’am… noong isang linggo, nahulog yung wallet niyo sa may gate. Nakita kong picture niyo kasama ang anak niyo. Naisip ko… pamilyadong tao kayo. Mabait. Kahit hindi niyo ako kilala, nirerespeto niyo ako araw-araw. Hindi ako papayag na may mangyaring masama sa inyo.”

Doon ako hindi nakaimik.



Pinadaan niya ako sa likod na exit na kadalasan ay lock. Pero may susi pala siya.

“Sir… ano talaga pangalan ninyo?” tanong ko habang naglalakad kami sa madilim na hallway.

Napahinto siya sandali.

“Gabriel po.”

“Gabriel…” mahina kong ulit. “Kung hindi dahil sa inyo—”

Bigla siyang huminto at itinulak ako sa dingding, pero hindi dahil sa masama… kundi dahil may dumaan na anino sa harap namin.

Dalawang lalaki. Naka-hoodie. May hawak na tila metal sa bulsa.

Nakarinig ako ng bulong ng isa: “Sigurado ka ba dito siya dadaan?”

“Hindi siya aalis nang hindi dumadaan dito. Sa sekyu na yun ako kukuha ng impormasyon.”

Kinabahan ako lalo. Pero si Gabriel? Hindi natakot. Hinawakan niya ang braso ko at pabulong na sinabi:

“Ma’am… takbo. Wag kang lilingon.”



Doon kami tumakbo. Mabilis, tahimik, pero habol-hininga. Dinadala niya ako sa maintenance exit palabas ng lumang parking shed.

Nang marinig ng mga lalaki ang paggalaw namin, nagsigawan sila.

“Hoy! Nandiyan sila!”

Narinig ko ang malakas na yabag papalapit. Pero imbes na tumakbo pa kami, hinarap sila ni Gabriel.

“Sir! Hindi! Huwag!” sigaw ko.

Pero tumaas lang ang kamay niya para patahimikin ako.

“Ma’am, trabaho ko kayo protektahan. Sa araw-araw na ‘good morning’ n’yo, alam ko na agad na hindi ko hahayaang may manakit sa inyo.”

Parang may pumutok. Isang hiyawan. Isang suntok. Isang bagsakan.

Naghalo ang ingay.

Hanggang may dumating na ilaw—mga pulis. Tumakbo yung dalawang lalaki. Nahuli agad ang isa.

At si Gabriel?

Nakahiga sa sahig, hinihingal pero buhay. May gasgas sa mukha, may dugong tumulo sa labi.

“Gabriel!” lumuhod ako agad. “Pasensya ka na… dahil sa akin—”

Umiling siya nang mahina. “Ma’am… hindi ko kailangan ang pasensya ninyo.”

Inabot niya ang kamay ko, marahan.

“Kailangan ko lang… malaman niyo na… may halaga kayo. At minsan… isang ngiti lang ng isang tao… sapat na para may isang taong handang ipagtanggol siya.”

Umiyak ako. Hindi ko pinigilan. “Gabriel… salamat.”

Ngumiti siya, unang beses kong nakita iyon nang malinaw.

“Good evening po, ma’am.”

—

Kinabukasan, nalaman namin ang totoo.

Ang dalawang lalaki ay sangkot sa online scam group na nangha-harass ng mga taong hindi nagbabayad. At ako? Nakuha nila ang number ko sa isang leaked database months ago.

Target pala talaga ako.

Si Gabriel ang tumulong magbigay ng testimonya. Si Gabriel ang dahilan kung bakit ako ligtas.

At mula noon, hindi na kami strangers.

Isang araw, dinalhan ko siya ng pagkain.

“Gabriel… pwede ka bang tumawag sa pangalan ko ngayon?”

Ngumiti siya. “Ano pong pangalan niyo?”

“Lia.”

“Good morning po, Miss Lia.”

At hindi ko akalain… ang simpleng pagbati ko noon, ang dahilan pala para mailigtas ang buhay ko.

Minsan pala… hindi mo kailangang kilalanin agad ang isang tao—
kasi darating ang araw na sila mismo ang magiging dahilan para malaman mo kung gaano kahalaga ang kabutihan kahit sa maliliit na bagay.