Akala ko noon, normal lang na tahimik at matipid ang asawa kong si Mark. Hindi siya mahilig gumastos para sa akin. Kapag humihiling ako ng simpleng date night o kahit maliit na regalo, lagi niyang sagot: “Wala tayong budget. Mahirap ang panahon.”

Pinaniwalaan ko siya. Nagtimpi ako. Kahit minsan gusto kong maramdaman na pinapahalagahan niya ako, tiniis ko kasi akala ko nag-iipon kami para sa kinabukasan.

Pero isang araw, habang nag-aayos ako ng mga gamit sa drawer niya, natagpuan ko ang isang resibo. Hindi lang basta resibo—ito’y bayad para sa isang marangyang bakasyon sa beach resort, halagang $10,000.

Halos hindi ako makahinga habang binabasa ko. Akala ko para sa amin. Pero hindi. Nakasaad doon ang mga pangalan ng bisita: Mark, ang nanay niya… at ang ex-girlfriend niyang si Amanda.

Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa. Kaya pala wala kaming budget para sa simpleng dinner—kasi inuuna niyang bigyan ng royal treatment ang kanyang nanay at ang babaeng minsan na niyang minahal.

Pero hindi ako iyak lang. Hindi rin ako sisigaw o makikipag-away. Nagpasya akong magplano ng tahimik pero matinding paghihiganti.

—

Dumating ang araw ng bakasyon. Nagpaalam siya na may “business trip” raw siya. Ngunit bago siya makaalis, ako na mismo ang naghanda ng bag ko. May kopya ako ng booking details, at nag-book ako ng sarili kong kuwarto sa parehong resort.

Pagdating ko roon, pinanood ko muna sila mula sa malayo—nag-eenjoy, nagtatawanan, parang ako’y hindi nag-e-exist. Ang sakit makita, pero ang galit ko ang nagpatibay ng loob ko.

Kinagabihan, nagsisimula na silang kumain ng masarap na dinner sa restaurant ng resort. Doon ako lumapit, nakasuot ng paborito kong pulang bestida. Tahimik akong umupo sa kabilang mesa, sapat para makita nila ako.

Nang una akong mapansin ni Amanda, halos mabulunan siya. Si Mark naman, nanlaki ang mga mata, parang nakakita ng multo.

Ngumiti ako at mahinahong nagsabi, “Mukhang masarap ang pagkain. Buti naman may budget pala tayo para dito.”

Hindi ko na kailangan ng mahabang eksena. Hindi ako nag-eskandalo, hindi ako nagsigaw. Ang simpleng presensya ko ay sapat nang dagok. Tahimik akong kumain ng sarili kong dinner habang sila’y halos hindi makakain sa kaba.

—

Pagbalik namin sa bahay, hindi na siya nakatiis.

“Paano mo nagawa ‘yon? Pinahiya mo ako sa harap ng nanay ko at ni Amanda!” galit na galit niyang sigaw.

Ngumiti lang ako, kalmado at matatag. “Hindi ko sinira, Mark. Ikaw ang sumira sa atin nang piliin mong gastusan sila kaysa sa asawa mo.”

At doon ko inilabas mula sa bag ang isang sobre. Malinis, makapal, at nakapangalan sa kanya. Dahan-dahan ko itong inilapag sa mesa.

Binuksan niya at halos malaglag siya sa upuan. Divorce papers.

“Pinirmahan ko na,” sabi ko. “Kailangan mo na lang ilagay ang lagda mo. Kung kaya mong gumastos ng sampung libo para sa iba, siguradong kaya mong mabuhay nang wala ako.”

Natigilan siya. Halos manginig habang hawak ang papel, hindi makapaniwala sa nakikita.

Ako? Tumalikod, dala ang maliit kong maleta, at lumabas ng bahay na mataas ang noo.

Hindi ko kailangang gumastos ng sampung libo para sa paghihiganti. Ang simpleng pag-alis ko at pagputol ng lahat ng koneksyon sa kanya—iyon ang pinakamahal, pinakamabigat, at pinaka-eleganteng parusa na matatanggap niya.