GURO, BINILHAN NG SAPATOS ANG ISANG MAHIRAP NA ESTUDYANTE — 20 TAON PAGKALIPAS, BUMALIK ITO BITBIT ANG ISANG NAKAKAGULAT NA REGALO

Sa isang tahimik na bayan sa probinsya, may isang batang lalaking araw-araw ay naglalakad papunta sa paaralan suot ang sapatos na halos hindi na matawag na sapatos. Butas na ang mga ito, sira ang takong, at sa tuwing umuulan, parang umaagos ang ulan papasok sa kanyang medyas. Ang pangalan niya ay David Carter, labing-isang taong gulang—tahimik, mahiyain, at palaging nasa likod ng silid-aralan.

Wala siyang kaibigan. Madalas siyang tuksuhin. Pero hindi siya lumalaban. Tinitiis niya lahat. Ang gusto lang niya: makapasok sa paaralan, makapag-aral, at makakain kahit isang beses sa isang araw.

Mapapansin ng sinumang guro na may dinadala si David sa kanyang puso—hindi lang gutom, kundi mabigat na lungkot at pangarap na hindi niya maabot.

Isa sa mga nakapansin sa kanya ay si Mrs. Parker, isang gurong kilala sa kanyang disiplina, pero higit sa lahat, sa kanyang malasakit. Isang araw, habang pauwi na si David, tinawag siya ni Mrs. Parker. Tiningnan nito ang kanyang mga sapatos na halos hindi na magamit. Walang sinabi si David, pero sa mata niya’y bakas ang hiya.

Kinabukasan, isang bagay ang nagbago. Pagpasok ni David, tinawag siyang muli ni Mrs. Parker. Sa mesa ng guro, may isang kahon. Hindi na kailangang sabihin kung ano iyon. Nang buksan ni David ang kahon, nandoon ang isang bagong pares ng sapatos—itim, makintab, matibay. Para kay David, para siyang binigyan ng pakpak.

Hindi na siya lumilingon sa likod. Nag-iba ang kanyang pananaw. Nagsimula siyang magsikap. Nasa honor roll. Naging consistent achiever. Hanggang sa makapasok siya sa scholarship sa isang unibersidad sa Maynila, at pagkatapos ay lumipad patungong Amerika para mag-aral pa lalo.

Lumipas ang Dalawampung Taon.

Maraming taon ang dumaan. Si David, na dating tahimik at halos hindi makalakad ng maayos sa sirang sapatos, ay isa nang matagumpay na entrepreneur sa larangan ng artificial intelligence at renewable technology. Nagtayo siya ng kompanyang tumutulong sa mga rural areas gamit ang smart solar systems. Kumita siya ng milyon-milyong dolyar.

Pero kahit nasa tuktok na siya ng tagumpay, hindi niya nakalimutan ang guro na unang naniwala sa kanya—ang guro na hindi humingi ng kapalit, pero nagbigay ng pagbabago.

Kaya’t isang araw, bumalik si David sa bayang kinalakhan niya. Tahimik siyang dumating. Walang media, walang anunsyo. Bitbit lang niya ang isang kahon—at isang pangakong dapat tuparin.

Sa lumang eskwelahan, halos wala nang nakakakilala sa kanya. Marami nang bagong guro, bagong estudyante. Pero isa lang ang hinahanap niya—si Mrs. Parker.

Ngunit huli na raw. Wala na raw si Mrs. Parker sa serbisyo. Matagal na siyang nag-retire. Matanda na. May sakit pa raw, at halos hindi na makalabas ng bahay.

Hinanap niya ito. Hanggang sa makita niya ang isang maliit na bahay sa dulo ng barangay—matanda na si Mrs. Parker, nakaupo sa lumang rocking chair, at tila hindi na maalala ang maraming bagay.

Pero nang tumapat sa kanya si David, may kinang sa mga mata ng matanda.

“Ikaw si… David?” “Opo, Ma’am. Ako nga po.”

Tumulo ang luha ni Mrs. Parker.

Hindi niya alam kung paano siya pasasalamatan. Pero may dala si David. Hindi lang kahon, kundi isang Foundation—isang institusyong pinangalanan niyang “Parker’s Promise.” Ito’y nagbibigay ng libreng edukasyon, gamit sa eskwela, at scholarship para sa mga batang mahihirap sa buong bansa.

At ang kahon na dala niya?

Nang buksan iyon ni Mrs. Parker, nandoon ang isang pares ng sapatos—pero hindi ordinaryong sapatos. Ito’y ginawang simbolo ng foundation. Sa loob ng kahon, may sulat na ganito ang laman:

“Sa gurong unang nagbigay sa akin ng pagkakataong makalakad nang may dangal, nais ko pong ibalik ang lahat ng iyon—higit pa. Ang isang pares ng sapatos ay maaaring maliit sa paningin ng marami, pero sa akin, ito ang dahilan kung bakit ko natutunan lumakad patungo sa pangarap. Maraming salamat po, Mrs. Parker.”

Mula noon, libo-libong bata ang natulungan ng Parker’s Promise Foundation.** At si Mrs. Parker? Pumanaw siya isang taon pagkatapos ng muli nilang pagkikita—hindi na mahirap, hindi malungkot, kundi punô ng pagmamahal at pasasalamat ng isang bansang minahal niya.

Hindi natin alam kung gaano kalaki ang epekto ng isang maliit na kabutihan.

Isang pares ng sapatos lang ang binili ni Mrs. Parker. Pero sa mata ng batang si David, iyon ay sapat para baguhin ang mundo.

At minsan, sa dulo ng lahat, ang mga paang minsang sugatan… ay ang mismong mga paa na magdadala ng pag-asa sa iba.