Kumikinang ang Grand Diamond Hotel.

Ito ang pinakasikat at pinakamahal na hotel sa siyudad. Dito napiling idaos ang High School Reunion ng Batch 2005.

Nasa gitna ng tawanan si Gary, ang presidente ng batch at ang nag-organisa ng reunion. Suot niya ang mamahaling suit, nagyayabang tungkol sa bago niyang sports car.

“Grabe, Gary! Ang galing mo talaga pumili ng venue,” bati ng isang kaklase. “Sobrang mahal dito, ‘di ba?”

Tumawa si Gary nang malakas.

“Oo naman! Alam niyo naman ako, quality lang ang gusto ko. Ayoko sa mga pipitsuging lugar. Dapat class tayo.”

Habang nagkakainuman, napagusapan ang attendance.

“Teka,” tanong ni Liza. “Bakit wala si Roberto? ‘Yung laging tahimik sa likod dati? Hindi ba natin siya na-contact?”

Biglang sumimangot si Gary.

“Si Roberto? ‘Yung anak ng kargador? Naku, hindi ko na inimbita ‘yun. Sigurado ako, wala namang pambayad ‘yun sa entrance fee na 5k. Baka pumunta lang dito para magbalot ng handa. Nakakahiya sa image natin.”

Nagtawanan ang ilan, pero may iba na nakaramdam ng awa.

“Grabe ka naman, Gary,” sabi ni Liza. “Malay mo naman, umasenso na.”

“Asenso?” ngisi ni Gary. “Drop-out ‘yun ‘di ba? Walang narating ‘yun. Baka guard o janitor lang ‘yun ngayon. Imagine mo, papasukin natin dito tapos naka-tsinelas? Yuck.”

—

Sa kalagitnaan ng kasiyahan, biglang namatay ang aircon sa buong function hall.

Ilang minuto lang, naging mainit na. Nagreklamo ang mga bisita. Pawisan na si Gary.

“Ano ba ‘yan! Ang mahal ng binayad natin tapos ganito?” sigaw ni Gary. Tinawag niya ang Manager.

“Hoy! Nasaan ang boss niyo? Gusto ko siyang makausap! Idedemanda ko ang hotel na ‘to!”

Lumapit ang Manager, kalmado pero kabadong tingnan.

“Sir, pasensya na po. May technical problem. Papunta na po ang may-ari para personal na humingi ng paumanhin.”

Maya-maya, bumukas ang pinto sa likod. Pumasok ang isang lalaking nakasuot lang ng simpleng itim na t-shirt at maong na pantalon. May dala siyang toolbox.

Nakita siya ni Gary. Dahil sa init ng ulo at sa alak, napagbuntunan niya ito ng galit.

“Hoy! Ikaw!” sigaw ni Gary sa lalaking naka-t-shirt. “Ikaw ba ang maintenance dito? Ayusin mo ‘to agad! Ang bahu-baho mo, amoy pawis ka! Bilisan mo at baka ipatanggal kita sa trabaho!”

Hindi kumibo ang lalaki. Tinitigan lang niya si Gary. Pamilyar ang mukha nito.

“Ano?! Nakatunganga ka lang?” duro ni Gary.

Lumapit ang Manager at yumuko sa lalaking naka-t-shirt.

“Sir… pasensya na po sa gulo.”

Natigilan si Gary.

“Ha? Bakit mo tinatawag na Sir ‘yan? Eh maintenance lang ‘yan!”

Humarap ang lalaki kay Gary. Ngumiti ito nang mapait.

“Kamusta, Gary?”

Nanlaki ang mata ni Gary. Ang boses na iyon. Tinitigan niyang mabuti ang mukha ng lalaki.

“R-Roberto?”

Namayani ang katahimikan sa buong hall. Ang “walang narating” na kaklase, ang Roberto na hinamak nila kanina lang, ay nakatayo sa harap nila.

“Oo, ako nga,” sagot ni Roberto.

“P-pero… ikaw ang maintenance?” tanong ni Liza.

Umiling ang Manager.

“Ma’am, siya po si Mr. Roberto Dela Cruz. Siya po ang nagmamay-ari ng Grand Diamond Hotel at sampu pang branches nito sa buong bansa. Nanggaling po siya sa construction site ng bago naming wing, kaya may dala siyang gamit.”

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Gary.

Ang lalaking hindi niya inimbita dahil baka “magbalot lang ng pagkain” ay siya palang may-ari ng buong gusaling tinatapakan nila.

Hindi makatingin nang diretso si Gary. Hiyang-hiya siya. Ang mga kaklaseng tumawa kanina ay napayuko sa hiya.

Huminga nang malalim si Roberto. Walang galit sa mukha niya, kundi lungkot.

“Narinig ko ang sinabi mo kanina, Gary,” mahinahong sabi ni Roberto.

“Na wala akong mararating dahil anak lang ako ng kargador. Na baka magbalot lang ako dito.”

Lumapit si Roberto sa buffet table. Kumuha siya ng isang plato.

“Alam mo, Gary… nagsumikap ako. Mula sa pagiging construction worker, nag-aral ako sa gabi, naging inhinyero, at nagtayo ng sariling kumpanya. Hindi ko kinalimutan ang pinanggalingan ko.”

Tumingin siya sa lahat ng kaklase niya.

“Hindi ko kailangan ng imbitasyon niyo para malaman ko ang halaga ko. Pero nalulungkot ako… dahil ang akala ko, sa reunion na ‘to, pagkakaibigan ang mahalaga. Yabang pala ang sukatan.”

Kinuha niya ang bill na hawak ng Manager. Tiningnan niya ang halagang 300,000 pesos.

“Don’t worry,” sabi ni Roberto sabay pirma sa papel. “Sagot ko na ang party niyo. Waived na ang bayad. Ituring niyo na lang na donation ko ito… para sa mga taong akala nila nabibili ng pera ang class.”

Ibinigay niya ang papel kay Gary na nanginginig ang kamay.

“Enjoy the night. Ayos na ang aircon,” sabi ni Roberto sabay talikod at lakad papalabas, bitbit ang kanyang toolbox, taas-noo, habang iniwan ang mga kaklase niyang puno ng pagsisisi at kahihiyan sa marangyang hotel na hindi naman nila pag-aari.