Habang bumabagtas ako sa madilim na kalsada ng hatinggabi, halos wala nang sakay ang mga taxi sa siyudad. Tahimik, malamig, at tila mabigat ang hangin. Akala ko isa na namang ordinaryong gabi lang ito ng pasada—hanggang sa may pumara.

Isang lalaking naka-itim na jacket, nakayuko, at parang ninenerbiyos. Sumakay siya sa likod, hindi nagsasalita. Pagka-upo niya, bigla kong naramdaman ang malamig na metal na tumama sa batok ko.

“Huwag kang sisigaw. Ihatid mo lang ako sa sabihin ko.”

Nalagutan ako ng hininga. “Kuya… wala akong laban, ha. Basta sabihin mo lang.”

Tumahimik siya sandali. Naririnig ko ang bigat ng hininga niya, parang may kinakalaban siyang hindi namin nakikita.

“Kaliwa… tapos diretso. Bilisan mo.”

Kinabahan ako pero sinunod ko. Sa bawat pagliko, iniisip ko kung makakatakas ba ako, pero bawat segundo, mas nararamdaman ko na parang hindi siya sanay sa ganitong bagay. Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang baril.

“Kuya… sigurado ka ba sa ginagawa mo?” tanong ko ng marahan.

“Wala akong choice.” mahina niyang sagot. “May anak ako… may asawa. Pareho silang may sakit. Nawalan ako ng trabaho… dalawang buwan na. Hindi ko na alam anong gagawin ko.”

Sa sandaling iyon, napalunok ako. Hindi ko alam kung awa ba ang naramdaman ko o takot, pero naramdaman kong hindi siya masamang tao—nadikdik lang ng problema.

“Magkano ba kailangan mo?” tanong ko.

“Hindi ko alam. Kahit ano… basta may maiuwi lang ako. Ayoko nito pero…” Napahinto siya. “Hindi na ako makahanap ng paraan.”

Tahimik ang sasakyan. Ako naman, nakikiramdam. Sa likod ng salamin, nakita ko siyang nagpupunas ng mata.

Para siyang batang naipit sa dilim.

Binuksan ko ang maliit kong coin purse. Nandun ang kita ko buong magdamag. Hindi kalakihan, pero sapat na sana pang-bayad sa renta.

“Kuya, tingin ko kailangan mo ng tulong… hindi ng baril. Eto ang kita ko ngayong gabi. Hindi ko alam kung sapat, pero… saka mo na ibaba ’yang baril. Wala akong balak lumaban. Tao rin ako.”

Napatingin siya sa salamin, tumitig sa akin na parang ngayon lang niya naaalalang may pag-asa pa pala sa mundo.

“Bakit mo ’to ginagawa? Hindi mo naman ako kilala.”

“Kapatid din kita. May pamilya rin ako. Kapag nawawala na tayo sa tamang daan, minsan kailangan lang natin ng konting tulak pabalik.”

Dahan-dahan niyang ibinaba ang baril… hanggang sa napahawak na lang siya sa mukha niya, umiiyak.

“Hindi ko kaya… hindi ko kayang gawin ang masama. Hindi ko pala kaya…”

Pinahinto niya ako sa tabi ng isang lumang gusali. Tumayo siya, nanginginig.

“Pasensya na, manong. Hindi ko dapat ginawa ’to. Hindi kita kinuha ng kahit ano ha? Lahat ’yan, sa ’yo pa rin. Salamat… salamat sa hindi pagtrato sa ’kin na parang basura.”

Pagbaba niya, akala ko aalis na siya. Pero bumalik siya sa bintana ko.

“Manong… babalik ako ha? Hindi ko alam kailan, pero babawi ako. Hindi ko dadalhin ’yang pera mo kahit inabot mo na. Ang bigat sa dibdib ko… sapat na.”

Ngumiti ako kahit nanginginig pa rin ang tuhod ko.

“Ayusin mo buhay mo, kuya. ’Yan ang pinakaimportante.”

Tumango siya. At sa unang pagkakataon mula nang sumakay siya, nakita kong naging magaan ang lakad niya—parang ngayon lang siya nakahinga nang maluwag.

Lumayo siya sa taxi ko, bitbit hindi ang laman ng wallet ko… kundi ang pag-asa na may bukas pa.

Pag-uwi ko ng bahay, isinulat ko sa maliit kong notebook:

“Hindi lahat ng humahawak ng baril ay masama… minsan biktima lang sila ng mundong hindi patas.”

Kinabukasan, pagpasok ko sa garahe nina boss, may envelope sa upuan. Walang pangalan, walang note.

Nang buksan ko, nagulat ako.

Nandun ang dobleng halaga ng kita ko kagabi. Malinis. Tahimik.

At sa ilalim, may isang papel na may nakasulat na pamilyar na sulat-kamay:

“Salamat sa pagturing sa akin na tao. Nabago mo ang gabi ko… at siguro, pati buhay ko.”

Sa huli, hindi pera ang nawala sa ’kin kagabi—kundi takot.
At ang dumating kapalit, mas mahalaga:

Pag-asang may kabutihan pa rin kahit sa gitna ng dilim.