Katatapos lamang lumabas ni Ha Vi sa hagdanan ng Court of Makati, hawak nang mahigpit ang papel ng annulment na tila nananatili pa ang init ng dating asawa niya.

Tumingala siya; mataas at maliwanag ang langit ng tag-init, pero nanunubig ang kanyang mga mata.

Kaninang umaga, pagkapalabas ng korte, malamig na sinabi ni Hector – ang lalaking minahal niya sa loob ng pitong taon:

“Dito na tayo nagtatapos. Kakatalaga ko lang bilang Executive Director, at ayokong magkaroon ng asawang pumipigil sa pag-angat ko.”

Parang punyal ang bawat salita. Sa loob ng maraming taon, siya ang nag-alaga rito—sa pagkain, sa pagod, sa bawat gabing uuwi itong lutang sa trabaho. Ngunit isang pangungusap lang, binura nito ang lahat.

Tumunog ang takong ng kanyang sapatos sa malamig na sahig ng gusali, bawat kaluskos ay tila pag-uga ng puso niya.
Saglit siyang huminto, yumuko, at dahan-dahang hinubad ang high heels. Hinawakan niya ito sa kamay.
Gusto niyang maramdaman ng kanyang mga paa ang lupang tinatapakan—paalala na mula ngayon, sarili niya lang ang masasandalan niya.

Bigla, isang malakas at malinis na ugong ng makina ang umalingawngaw sa harap ng korte.
Isang itim na luxury car ang dahan-dahang huminto sa tapat niya, agad na nakakuha ng pansin ng mga tao sa paligid.

Napakunot ang noo ni Ha Vi.
Bumukas ang pinto, at lumabas ang isang matangkad na lalaki, naka-suot ng perfectly tailored na abong suit, matalim ang mga mata ngunit nang tumingin sa kanya—banayad, mainit, at pamilyar.

“Vi, sakay ka.”

Umupo si Ha Vi sa loob ng kotseng itim. Mabango, malamig, at tahimik iyon—malayong-malayo sa maingay na paligid ng korte. Bumaling siya sa lalaki sa tabi niya.

“Rico… bakit ka nandito?” mahina niyang tanong.

Si Rico Dela Vega. Ang taong minsang nagligtas sa negosyo ng pamilya niya. Ang lalaking ilang taon nang hindi niya nakita. Ang lalaking… minsan muntik nang maging higit pa sa kaibigan.

Ngumiti ito, isang ngiting hindi niya nakikita kay Hector sa loob ng maraming taon.

“Kinuha ko ang flight sa Cebu kagabi pagkabalita kong um-attend ka ng annulment hearing. Hindi ako papayag na umuwi kang mag-isa.”

Napasinghap si Ha Vi.

“Hindi mo kailangang gawin ’to…”

“Hindi ako nagpunta para sa kailangan. Nagpunta ako dahil gusto ko.”

Habang umaandar ang sasakyan palabas ng Makati, biglang tumunog ang phone ni Ha Vi. Sunod-sunod.
Messenger.
Viber.
Mga tawag.

Nakasulat sa screen:

Hector (Ex-husband)

Pinili niyang huwag sagutin.

Ngunit nang tumigil ang tunog sandali, biglang may pumasok na screenshot mula sa kaibigan niya:

“Girl, grabe! Tingnan mo to!”

Nang buksan ni Ha Vi, nanlaki ang mata niya.

📸 Isang post sa social media, trending:

“BAGONG DIRECTOR NG NEXUS CORP, NANG-ITAKWIL NG ASAWA MATAPOS MAKA-BUNTIS NG INTERN?”

At may litrato si Hector, yakap-yakap ang babae—isang batang empleyada, halatang umiiyak pero nakangiti.

Nanginginig ang kamay ni Ha Vi.

“Buntis?” bulong niya.

Sumilip si Rico sa screen, nanigas ang panga.

“Hindi mo deserve ’yang lalaki na ’yan.”

Napapikit siya, pilit kinakalma ang sarili.

Pero bago pa siya makapagsalita, biglang may tumawag mula sa unknown number.
Hindi niya sasagutin sana… ngunit biglang narinig ang boses ng babaeng intern—iyak nang iyak.

“Ate… patawarin mo ako… Hindi ko alam na asawa ka pa niya… Pinilit niya ako. Kung tatanggihan ko raw ang mga ‘demand’ niya, mawawala ang trabaho ko…”

Nanlamig si Ha Vi.

“Ano?!”

“Ate, huwag kang magalit… pero may kailangan kang malaman. Plano niyang gamitin ang annulment para maging ‘clean slate’ bago siya i-appoint bilang Vice President. Hindi niya sinabi sa’yo, pero… may investigation na laban sa kanya. At… at gusto ka niyang sisihin.”

Tumulo ang luha ni Ha Vi.

Rico clenched his fist. “Kung gusto mo, pupuntahan ko siya ngayon.”

Umiling si Ha Vi.
“Hindi. Hindi ko dadumihan ang sarili ko para sa kanya.”

At doon, sa loob ng sasakyan, may isang bagay na nabasag sa puso niya—hindi luha, kundi ang huling natitirang pagmamahal para kay Hector.

Pagdating nila sa isang private condo sa BGC, dinala siya ni Rico sa loob.

Hindi niya inaasahang ganoon kaganda ang unit—malinis, minimalist, may overlooking view ng High Street.
Pinaupo siya ni Rico sa sofa at binigyan ng tubig.

“Vi… may kailangan din akong sabihin.”

Napakurap si Ha Vi.

“Ano ’yon?”

Umupo si Rico sa harap niya, seryoso.

“Hindi ko sinasabi sa’yo noon kasi ayokong guluhin ang buhay mo. Pero… bago pa kayo nag-asawa ni Hector, may natanggap na akong report tungkol sa kanya.”

“Report?”

“May kliyente akong nagpa-imbestiga. Isa sa mga empleyado ni Hector, nawalan ng posisyon, natanggal sa trabaho. Pinasok kami para alamin kung bakit. Lumabas na may tinatago si Hector—mga deal na hindi legal, mga project na may under-the-table na bayad.”

Nanginginig si Ha Vi.

“Bakit hindi mo sinabi?”

“Tinanong kita noon… kung sigurado ka bang mahal mo siya. Sabi mo, oo. At nung nakita kitang masaya—pinili kong manahimik.”

Humugot siya ng malalim.

“Pero ngayon… iba na ang laban.”

Kinagabihan, habang nagluluto si Rico ng sopas para sa kanya, biglang tumunog muli ang phone niya.

Hector ang tumatawag.

Marahas niyang pinindot ang “reject.”
Ngunit pagkatapos ng ilang segundo, muli itong tumawag.
At muli.
At muli.

Nang ika-apat na beses, sinagot na niya.

“Ano pa ba, Hector?”

Narinig niya ang boses ng taong dati niyang minahal—pero ngayon, puno ng galit.

“Nasaan ka?! Sino ’yang kasama mo?! Bakit ka sumama sa ibang lalaki pagkatapos ng annulment?!”

Mariin niyang pinikit ang mata.
“Hindi mo na ako asawa. Wala ka nang karapatan.”

“Ha! Akala mo ba makakalayo ka?! Lahat ng gamit mo sa bahay—kinuha ko na. Lahat ng pangalan mo sa company records—tatanggalin ko. At kung akala mong maganda image mo sa social media—panoorin mo bukas. Ilalabas ko ang totoo mong—”

Pak!

Hindi pala si Hector ang naputol.
Si Rico pala ang lumapit at kinuha ang telepono mula sa kamay niya.

“Mr. De Leon, ako si Rico Dela Vega. At may recorded proof ako ng ginawa mo sa intern mo. Subukan mong maglabas ng kahit anong paninira—ako mismo ang magpapakulong sa’yo.”

Tahimik ang kabilang linya.

Pagkatapos, napuno ng mura ang speaker.

“Kung sino ka man, hindi mo ako matitinag. Ako ang bagong Executive Director! At ang babaeng ’yan—akin ’yan! Kahit gaano mo pa siya protektahan, dudurugin ko kayo!”

Biglang boses ni Rico, malamig:

“Subukan mo.”

At binaba niya ang tawag.

Ha Vi covered her face, nanginginig.
“Rico… ayokong mapahamak ka.”

Hinawakan nito ang kamay niya.

“Hindi ako natatakot sa kanya. Pero ikaw… ilang taon ka nang natatakot. Panahon na para tumigil.”

Tumulo ang luha niya—hindi dahil sa takot, kundi dahil sa isang bagay na matagal na niyang hindi nararamdaman: proteksyon.

Kinabukasan, habang nagkakape si Ha Vi, biglang tumunog ang pinto.
Pagbukas niya, isang babaeng naka-office uniform ang nakatayo, nanginginig.

Si Mia—ang intern na nabuntis.

“Pasok ka,” sabi ni Ha Vi.

Umupo sila.

Nang ilabas ni Mia ang isang USB, halos mahulog si Ha Vi.

“Ate… ito ang CCTV footage ng harassment niya sa akin. At hindi lang ako. May lima pa.”

“Lima?!”

“Lahat kami… sinabihan niya na kapag hindi namin sinunod ang gusto niya, mawawala ang trabaho. Pero ikaw ate… ikaw ang palagi niyang ginagamit na dahilan. Laging sinasabi: ‘Kailangan kong magtagumpay dahil pabigat ang asawa ko.’”

Parang tinusok ang dibdib ni Ha Vi.

Rico clenched his jaw. “We need to report this.”

Ngunit bago sila makapunta, biglang nag-vibrate ang phone ni Rico.

Nang buksan niya, namutla siya.

“Vi… may paparating.”

“Ha?”

Pinakita ni Rico ang screen.

📍 Breaking News: EXECUTIVE DIRECTOR NG NEXUS CORP, KINASUHAN NG FIVE COUNTS OF WORKPLACE HARASSMENT.

At nasa litrato si Hector—nakaposas.

Nanginginig si Ha Vi.

“Rico… ikaw ba ang nagreport?”

“Hindi.”

Bumaling siya kay Mia.

“Hindi rin ako ate…”

Nagkatinginan silang tatlo.

Kung hindi sila… sino?

Biglang tumunog ang doorbell.
Pagbukas ni Rico, isang babaeng nasa 40s ang nakatayo.

Nakasout siya ng corporate suit, hawak ang isang brown envelope.

“Good morning. Ako si Attorney Amara Velasquez. Representative ng Board of Directors ng Nexus Corporation.”

Lumingon siya kay Ha Vi.

“Ma’am, kailangan niyo pong malaman na ang imbestigasyon kay G. Hector De Leon ay nagsimula hindi dahil sa report ng mga empleyado. Kundi dahil sa isang anonymous email na may mga dokumentong nagpapatunay sa illicit transactions niya.”

“Anonymous? Sino?”

Inabot ni Attorney sa kanya ang envelope.

Pagbukas niya…
nalaglag ang puso niya.

Nandoon ang sulat.

Handwriting ni Hector.

At nakalagay:

**Kung nababasa mo ’to, ibig sabihin natanggap mo na lahat ng kailangan para makalaya.
Hindi mo kailangang magpasalamat.
Ginawa ko lang ’to… kasi huli na nang narealize kong mali ang naging buhay ko.

Hector.**

Napatakip ang bibig ni Ha Vi.

“Hindi… hindi totoo ’to… bakit niya ’to gagawin?”

Sagot ng abogado:

“Ma’am… dalawang linggo bago ang annulment hearing, nagsimula na siyang makitang depressed. May mga araw na hindi na siya pumapasok. At kahapon bago siya arestuhin… sinubukan niyang magbigti.”

“WHAT?!”

Parang gumuho ang mundo ni Ha Vi.

Ilang oras lang, nasa ospital na sila ni Rico.

Sa ICU, nakita niya si Hector—payat, maputla, nakapikit, may mga tubo.

Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman.
Gusto ba niyang magalit?
Maawa?
Magluksa?

Tumulo ang luha niya.

“Bakit mo ginawa ’to sa sarili mo… sa atin…?”

Mahina, halos bulong, sumagot si Hector.

“Vi…”

Nagulat sila—gising pala ito.

“Masakit pala… ’no? ’Pag nawala yung taong nagmahal sa’yo… dahil akala mo—may mas mahalaga.”

Pumikit ito muli, pero pinilit magsalita.

“Rico… salamat sa pagprotekta sa kanya.”

Rico bowed his head. “Hindi mo na dapat inabot dito.”

“Alam ko… pinagbayaran ko lahat.”

Bumaling si Hector kay Ha Vi.

“Vi… hindi kita hinihingi pabalik. Gusto ko lang… humingi ng tawad.”

At doon, bumagsak ang luha ni Ha Vi—pero hindi dahil gusto niyang balikan ito.

Kundi dahil nakalaya na siya.

“Patawarin kita, Hector. Pero hindi na ako babalik.”

Ngumiti ang lalaki—mahina pero totoo.

“’Yan ang gusto kong marinig.”

Lumipas ang dalawang buwan.

Naging malaking balita ang kaso ni Hector.
Ang Nexus Corp ay nagbago ng pamunuan.
Si Ha Vi, sa tulong ni Rico, ay nagbukas ng sarili niyang business consultancy.

At sa unang araw ng pagbubukas, may dumating na bouquet ng white lilies.

Card:

“For your new beginning. – Rico”

Lumapit ito kay Ha Vi, nakangiti.

“Ready ka na ba sa bagong buhay?”

Ngumiti siya.

“Matagal na.”

Hinawakan ni Rico ang kamay niya—hindi pilit, hindi madali, pero puno ng paggalang.

“At Vi,” dagdag niya, “hindi kita hahayaang mag-isa. Hindi bilang tagapagtanggol. Hindi bilang tagapagligtas. Kundi… bilang lalaking handang mahalin ka nang tama.”

Nanginig ang puso niya.
Hindi tulad ng kaba, hindi tulad ng sakit.

Kundi—pag-asa.

Isang taon ang lumipas.

Sa isang maliit na beach resort sa Cebu, habang lumulubog ang araw, naglalakad sina Ha Vi at Rico sa buhangin.

“Vi,” bulong ni Rico, “may itatanong sana ako.”

Napalingon si Ha Vi—saktong nakita niya itong nakaluhod.

May hawak na singsing.

“Hindi ko alam kung paano nagsimula ang mundo mo dati. Hindi ko kontrolado kung paano ito bumagsak. Pero… pwede ba akong maging parte ng mundong bubuuin mo ngayon?”

Tumulo ang luha ni Ha Vi habang tumatawa.

“Rico… oo.”

Niyakap siya nito, mahigpit, totoo, ligtas.

At doon, alam ni Ha Vi:

Ang lahat ng sakit, pagtataksil, pagwasak—lahat pala iyon ay tulay para dalhin siya sa taong kayang yakapin ang kabuuan niya.

Ang buhay ay hindi laging patas.
Ngunit laging may gantimpalang nakalaan sa mga taong tumatayo muli.

“Hindi mo kontrolado ang sakit na ginagawa ng iba sa’yo—pero kontrolado mo kung paano ka babangon.
At minsan, kailangan masira ang lumang buhay… para makita mo ang pintuan ng bago.”