Sa isang tahimik na subdivision sa Calamba City, Laguna, may apat na taong tila perpekto ang samahan—magkaibigan, magkapitbahay, at magkasamang nagdaraan sa bawat araw ng buhay mag-asawa. Ngunit sa likod ng tawa, inuman, at kasiyahan, isang desisyon ang tuluyang sumira sa kanilang mga buhay.

Ito ang kwento nina Jerick at Mylene Alburo, at ng kanilang magkapitbahay na sina Nathan at Luna Hasento—apat na taong pumasok sa isang “laro ng tukso” na akala nila ay magpapasaya, ngunit kalaunan ay naging dahilan ng pagkamatay, pagkakakulong, at pagkawasak ng dalawang pamilya.

Simula ng pagkakaibigan

Si Jerick, 24-anyos, ay isang call center agent—mabait, tahimik, at kilalang masayahin sa tuwing may inuman. Ang asawa niyang si Mylene ay isang simpleng maybahay, masipag at maalaga. Sa kabila ng kabataan, maayos at puno ng pagmamahalan ang kanilang relasyon.

Sa kabilang bahay, nakatira ang mag-asawang Nathan at Luna Hasento. Si Nathan ay katrabaho rin ni Jerick sa call center, habang si Luna, gaya ni Mylene, ay full-time housewife. Dahil magkapitbahay at magkaibigan, madalas silang magkakasama—mula sa pamamalengke, hanggang sa mga gabi ng tawanan at tagayan.

Sa una, lahat ay maayos. Wala pang anak ang dalawang mag-asawa kaya’t mas marami silang oras para magsaya at mag-bonding bilang magkaibigan. Ngunit isang gabi, habang umiikot ang bote ng alak, nagsimula ang ideyang magpapabago sa lahat.

Ang “laro” na naging simula ng kasalanan

Oktubre 23. Isang gabi ng inuman na puno ng tawa at musika. Habang lasing na ang magkaibigang lalaki, nagbiro si Nathan kay Jerick.
“Pre, paano kaya kung magpalit tayo ng misis, kahit isang gabi lang—trip lang.”
Sa una, tawa lang. Pero ang biro ay naging tukso, at ang tukso ay nauwi sa desisyon.

“Walang makakaalam, tayo-tayo lang,” wika ni Nathan.
Nag-aatubili si Mylene, ngunit sa ilalim ng impluwensya ng alak at ng ideya ng “harmless na laro,” pumayag din. Ang gabing iyon na dapat sana ay simpleng inuman ay naging gabing puno ng kasalanan.

Hindi lang iyon ang huli. Paulit-ulit nilang inulit ang “laro” sa mga susunod na gabi. Ang kanilang masayang samahan ay unti-unting naging lihim na kasunduan ng tukso. Hindi nila alam, sa bawat sandali ng kasiyahan ay unti-unti nilang binubuo ang simula ng kanilang kapahamakan.

Isang buntis, isang lihim

Pagkaraan ng ilang linggo, napansin ni Mylene na kakaiba ang kanyang pakiramdam. Nang magpa-check up siya, kumpirmado—buntis siya. Ngunit sa halip na saya, kaba ang bumalot sa kanya. Sino ang ama ng kanyang dinadala—ang asawang si Jerick o si Nathan, ang asawa ng kanyang kaibigan?

Hindi agad siya nagsabi. Ngunit habang lumilipas ang mga araw, hindi niya kayang itago ang katotohanan. Sa wakas, sinabi niya kay Jerick ang lahat.

“Jerick, buntis ako. At hindi ko alam kung ikaw o si Nathan ang ama.”

Parang gumuho ang mundo ni Jerick. Ang babaeng minamahal niya, ang asawa niyang sandigan sa lahat ng laban, ngayon ay may dinadalang anak na maaaring hindi kanya. Galit, sakit, at pagkabigo ang bumalot sa kanya. Ngunit sa halip na sumigaw, pinili niyang humarap sa katotohanan.

Ang komprontasyon

Agad na kinausap ni Jerick sina Nathan at Luna. Tahimik ang lahat, pero ramdam ang tensyon.

“Pre,” wika ni Jerick, “buntis si Mylene. At kung bibilangin natin, sakto sa gabing ginawa natin ‘yung… alam mo na.”
Natigilan si Nathan. Pero sa halip na umamin, itinanggi niya.
“Wala akong ginawa sa asawa mo! Lasing tayong lahat noon. Huwag mo akong idamay.”

Nagdilim ang paningin ni Jerick. Kahit alam niyang may kasalanan din siya, hindi niya kinaya ang ideya na niloko siya ng sariling kaibigan. Mabilis siyang lumapit, at sa isang iglap, nagpalitan sila ng suntok.

Ang komprontasyon ay nauwi sa matinding rambol. Pilit silang inaawat ng mga asawa, pero huli na. Mabilis at mabigat ang mga suntok ni Nathan—hanggang sa bumagsak si Jerick, walang malay.

Ang trahedya

Agad siyang isinugod sa ospital, ngunit makalipas ang tatlumpung minuto, idineklara siyang patay. Ayon sa doktor, matinding pinsala sa ulo ang naging sanhi ng kanyang pagkamatay.

Si Mylene ay halos mawalan ng ulirat. Ang lalaking minahal at pinakasalan niya, patay na—at ang dahilan ay ang kasalanang pinasok nila nang magkasama.

Walang nagawa si Nathan kundi sumuko nang dumating ang mga pulis. Tahimik siyang inaresto, hindi na nakapagsalita habang isinasakay sa patrol car. Sa sandaling iyon, unti-unti niyang naramdaman ang bigat ng kanyang nagawang kasalanan—isang sandaling hindi na mababalik.

Buhay pagkatapos ng trahedya

Matapos mailibing si Jerick, nagpasya si Mylene na iwan ang bahay nila sa Calamba. Sa bawat sulok ng tahanan, nakikita niya ang alaala ng kasiyahan na nauwi sa kamatayan. Umuwi siya sa probinsya ng Negros, kung saan niya isinilang ang sanggol na hindi niya alam kung anak ni Jerick o ni Nathan.

Ngunit sa kabila ng lahat, pinili niyang buhayin ang bata—isang inosenteng nilalang na bunga ng kasalanan, ngunit walang kasalanan.
“Bata siya. Wala siyang kinalaman. Ako ang nagkamali,” madalas niyang sambitin habang inaalagaan ang anak.

Samantala, si Luna, ang asawa ni Nathan, ay tuluyang lumayo. Iniwan ang bahay, dala ang bigat ng kahihiyan at sakit ng nakaraan. Hindi na niya hinintay ang paglilitis ng asawa. Sa kanyang puso, sapat na ang mga nangyari para putulin ang anumang natitirang koneksyon.

Mga aral ng buhay

Sa likod ng lahat ng ito, malinaw ang mensahe ng trahedya: ang kasalanan, gaano man kasaya sa simula, ay may kapalit.

Ang tukso ay nagsisimula sa biro, sa tawanan, sa isang simpleng “trip lang.” Ngunit kapag sinunod mo ito, unti-unti kang dadalhin sa puntong wala nang balikan.

Ang kwento ng dalawang mag-asawang ito ay paalala na ang tunay na kasiyahan ay hindi nakikita sa sandaling aliw o sa bawal na karanasan. Ito ay nasa pagtitiwala, respeto, at katapatan sa taong pinili mong mahalin.

At kung minsan, ang pinakamapait na aral ng buhay ay dumarating kapag huli na ang lahat—kapag ang saya ay napalitan ng sigaw, at ang pagmamahal ay nauwi sa kabaong.

Huling kabanata

Ngayon, ilang taon matapos ang trahedya, tahimik nang namumuhay si Mylene kasama ang kanyang anak. Hindi pa rin niya alam ang buong sagot, ngunit unti-unti niyang natutunan na patawarin ang sarili.

Para sa kanya, ang nakaraan ay hindi na mababago, ngunit maaari niyang piliin kung paano mabubuo ang kinabukasan.

Ang kwentong ito ay nagsimula sa biro, nauwi sa tukso, at nagtapos sa luha.
Isang paalala sa lahat: ang kasiyahang nakukuha sa kasalanan ay panandalian lang—pero ang kapalit, habang-buhay.