“NAPILITAN AKONG PAKASALAN ANG ISANG MATANDANG MATABA AT MAYAMAN — PERO ANG HINDI KO ALAM, ANG MALA-HALIMAW NA ITSURA NIYA AY MASKARA LANG… AT ANG LALAKING NASA LOOB NOON, SIYA PALANG MAGPAPATUNAY KUNG ANO ANG TUNAY NA PAG-IBIG.”

Ako si Lyrra, 21 anyos.
Lumaki kami sa kahirapan—literal na kahirapan.
May araw na isang lata ng sardinas ang pinagsasaluhan ng apat na tao.
May panahon na ako mismo ang nagpaligo kay Mama sa harap ng poso dahil hindi na niya kayang tumayo.
At may gabi na umiiyak na lang ako sa sulok dahil wala akong perang maipangbili ng gamot niya.

Hanggang sa dumating ang araw na halos mawalan kami ng bahay,
halos mawalan kami ng pag-asa…
at halos mawalan kami ng buhay.

ANG ALOK NA NAGBAGO NG DIREKSYON NG BUHAY KO

Isang gabi, dumating si Don Guillermo sa bahay namin.
Isang matandang mayaman—malaki ang tiyan, pawisin, hirap huminga, parang laging galit.
Sa unang tingin, para siyang kontrabida sa pelikula.

Sinabi niya:

“Lyrra, gusto kitang pakasalan.
Kapalit: babayaran ko ang lahat ng utang ninyo.
Pagagamutin ko ang nanay mo.
Paaaralin ko ang kapatid mo.”

Walang salita ang lumabas sa bibig ko.
Ang nasa harap ko ay hindi isang lalaking mapapangasawa—
kundi parang kapalarang hindi ko pinili, pero kailangan kong tanggapin.

Hindi ko siya mahal.
Hindi ko siya gusto.
Hindi ko nga siya kayang tingnan nang matagal dahil parang nanginginig ako sa takot.

Pero nang gabing iyon, habang nakahawak ako sa malamig na kamay ni Mama,
naalala ko ang sinabi niya noon:

“Anak… minsan, kailangan mong lunukin ang sakit para magkaroon ng bukas na mas maganda.”

Kaya pumirma ako sa kasunduan.
Pumasok ako sa isang kasal na hindi ko pinangarap.

ANG KASAL NA LUMULUNOD SA KALIGAYAHAN KO

Ang kasal namin ay simple, tahimik, parang libing.
Nasa tabi ko si Don Guillermo—hindi ko man lang malapitang tingnan dahil sa bigat ng presensya niya.
Nakatayo ako sa altar, suot ang puting damit na parang posas sa katawan ko.

Pagkatapos ng kasal, dinala niya ako sa mansyon niya.
Malaki.
Tahimik.
Nalilito ako kung bakit walang kahit isang emosyon sa mukha niya.

Pero ang pinaka-unang ikinagulat ko?

Never niya akong hinawakan.
Kahit isang beses.

Sa gabi, magkahihiwalay ang kwarto namin.
Sa umaga, kumakain kami sa mahaba niyang mesa, at hindi kami nag-uusap ng higit sa dalawang pangungusap.

Akala ko hindi niya ako gusto.
Akala ko galit siya sa akin.
Akala ko gusto niya lang akong gawing palamuti.

Pero isang bagay ang napansin ko:

Tuwing hindi niya alam na nakatingin ako, iba ang aura niya—parang malungkot, parang bata, parang may tinatago.

MAY TUNOG SA KWARTO NIYA TUWING GABI

Isang gabi, habang naglalakad ako para uminom ng tubig,
narinig ko ang ingay mula sa kwarto niya—
tulad ng paghila ng zipper, pagbagsak ng mabigat na bagay, at mahinang pag-ungol na parang nahihirapan.

Hindi ko alam bakit nanginginig akong lumapit.
Ngunit bago pa ako makalapit, biglang tumigil ang tunog.
Lumabas siya—not as expected.
Payat ang hakbang niya, parang nahihiya, parang ninenerbiyos na makita ako sa pasilyo.

Tumingin siya sa sahig at nagsabi:

“Matulog ka na, Lyrra.”

Hindi ko maintindihan…
pero parang ibang tao siya sa sandaling iyon.

ANG SIKRETONG NABUKING KO

Dumating ang gabi ng bagyo.
Malakas ang kidlat.
Nawala ang kuryente.

Habang umiikot ang hangin at naaaninag ko ang kidlat mula sa bintana,
nakita kong may anino ng tao sa loob ng kwarto ni Don Guillermo.

Hawak ang kandila, dahan-dahan kong binuksan ang pinto.

At doon ko una siyang nakita:

Hindi niya ako napansin agad.
Nakaharap siya sa salamin.
Nakabukas ang malaking bag sa tabi niya.
At hawak niya ang isang…

MASKARA.
Isang buong maskara ng matabang mukha.
Isang balat-mukha na ginagawang matanda ang hitsura niya.

At sa harap ng salamin,
nakita ko ang isang lalaking matangkad, matipuno, at kasing-edad ko lang—o mas matanda ng kaunti.
Maganda ang tindig niya.
Malinis ang itsura.
Pero ang mata niya… puno ng takot.

Hindi ako nakagalaw.

“Ikaw?…”

Napatalon siya.
Tumalbog sa sahig ang maskara.
At doon niya ako hinarap—

Ang lalaking minura ko sa isip ko,
ang lalaking tinakbuhan ko sa tuwing lalapit,
ay hindi pala totoo.

“Lyrra…”
Huminga siya nang malalim.
“Hindi ako si Don Guillermo.
Ako si Adrian Mendoza, ang anak niya.”

ANG KATOTOHANAN

Lumapit ako, nanginginig.

“Bakit mo ako niloko?
Bakit mo ito ginawa?!”

Hawak niya ang dibdib niya, nangingilid ang mga luha.

“Dahil lahat ng babaeng lumalapit sa akin… gusto lang ang pera namin.”
“Kaya nagdesisyon akong subukan kung sino ang puwedeng magmahal… kahit hindi ako guapo, kahit hindi ako mayaman sa paningin nila.”

Natahimik ako.
Umupo siya sa gilid ng kama, parang batang inamin na ang kasalanan.

“At ikaw, Lyrra…
ikaw ang unang babaeng nakita ko na pumayag makipagkasal hindi dahil sa ganda ng buhay…
kundi dahil mahal mo ang pamilya mo.”

May kirot sa dibdib ko.
Hindi ko alam kung galit ba ako o naaawa.

“Kaya mo ginawa ang lahat ng ito… para lang saktan ako?”

Umiling siya, mabilis, desperado.

“Hindi. Hindi ko kailanman ginusto na saktan ka.
Ginusto ko lang malaman…
kung kaya mo akong tanggapin kahit sino ako.”

At sa sandaling iyon,
parang biglang bumukas ang pintuan ng puso ko.

Nakilala ko ang lalaking nasa ilalim ng maskara.
Lalaking nagpapakain sa pusa sa labas.
Lalaking nagluto ng lugaw nang nilagnat ako.
Lalaking tahimik na tumulong kay Mama sa ospital.
Lalaking hindi ko nakilala dahil sa galit ko…
pero matagal na palang minamahal ako.

ANG PAG-IBIG NA WALANG MASKARA

Lumapit siya sa akin.
Marahan.
Takot na baka tumakbo ako.

“Lyrra… kung gusto mong umalis…
papayagan kita.
Kalayaan mo ‘yon.
Pero kung gugustuhin mong manatili…”

Tumigil siya.
Tinignan ako sa mata—diretsong diresto.

“…ako ang lalaking mamahalin ka habang buhay.”

Hindi ko na napigilan ang luha ko.
Parang lahat ng pader na itinayo ko,
unti-unting bumagsak.

Nilapitan ko siya.
Hinawakan ko ang pisngi niyang walang maskara—ang totoong pisngi niya.

“Adrian… wala na akong hahanapin pa.
Ako mismo ang pipili sayo.”

At doon niya ako niyakap.
Yakap na hindi pera ang kapalit,
hindi kontrata,
hindi utang—

kundi pag-ibig na totoo.

Sa unang pagkakataon,
naramdaman kong hindi ako binili…
kundi minahal.

ARAL NG KWENTO

Ang tunay na pag-ibig, hindi nasusukat sa itsura.
Hindi sa pera.
Hindi sa kasunduan.
Hindi sa kinang ng buhay.

Minsan, nakatago ito sa likod ng takot,
ng maskara,
ng pagsubok.

At kapag nagawa mong mahalin ang tao sa likod ng lahat ng iyon—

doon nagsisimula ang pag-ibig na hindi na kailanman matitinag.