“CEO NA SINAMPAL ANG ASAWA NIYANG BUNTIS SA MALL PARA LANG PAGBIGYAN ANG KABIT—HINDI NIYA ALAM, ANG TATAY NG BABAE ANG MAGPAPABAGSak SA KANYA.”

Sa isang malaking mall sa Makati, punô ng tao, punô ng ilaw, punô ng ingay—pero sa gitna ng lahat ng iyon, may isang sigaw na mas malakas sa ingay ng mundo.

“Ano ka ba?! Tumabi ka! Nakakahiya ka, Cassandra!”

Sigaw iyon ni Darian Cruz, isang batang CEO na kilala sa social media bilang “perfect husband” at “ideal businessman.”
Ngunit sa likod ng maskara, siya ang pinaka-mapait na katotohanang hindi alam ng lahat.

Katrabaho niyang babae ang kanyang bitbit—si Mia, ang kabit niya.
At ang ginagalitan niya?

Ang sariling asawa niya.
Si Cassandra, 4 months pregnant.

ANG SAMPAL SA MALL

Kakagaling nila ni Cassandra sa check-up.
Pagod si Cassandra. Sumakit ang tiyan niya. Hiniling niyang maupo sandali.

Ngunit dumating si Mia—nakangiti, nakasuot ng mamahaling damit na binili ni Darian gamit ang pera nila.

At doon nagsimula ang matinding eksena.

“Darian… masakit po ang tiyan ko. Pwede bang umuwi na tayo?” mahina ang boses ni Cassandra.

Darian, inis na inis:

“Ang OA mo! Ganyan ka lagi! Paulit-ulit!”

Hinila niya si Cassandra sa braso.
At bago pa man maka-react ang mga taong nakatingin…

P L A K !
Isang malakas na sampal ang tumunog sa buong lobby ng mall.

Nahulog ang mga papel, ang resibo, at ang ultrasound na hawak ni Cassandra.
Napaluhod siya sa sahig—umiiyak, nanginginig, at hawak ang tiyan.

Ang mga tao? Tahimik. Napatulala.
Pero walang kumilos.
Natatakot sila. CEO siya. Mayaman. Makapangyarihan.

Si Mia?
Ngumiti na parang nanalo sa laban.

DUMATING ANG HINDI INAASAHAN

Habang nakaluhod si Cassandra, may isang lalaking bigla na lang lumapit.
Naka-jacket, naka-cap, at mukhang simpleng security guard.

“Ma’am… okay lang po ba kayo?”

Yumuko siya at maingat na inalalayan si Cassandra tumayo.
Hindi tumitingin kay Darian.
Hindi natatakot.

Si Darian, arogante pa rin:

“Hoy guard! Hindi mo ba ako kilala?! Wag kang makialam!”

Dahan-dahang tumingin ang lalaki kay Darian—isang tingin na nagpaatras sa CEO.

Hinawakan niya ang ID sa dibdib niya at marahang tinanggal…
ang isa pang ID ang lumitaw sa ilalim:

“ALEJANDRO RAMIREZ — OWNER, RAMIREZ HOLDINGS.”

Ang lalaking tinawag niyang “guard”?
Ang tatay ni Cassandra.
Ang tunay na may-ari ng mall.
Ang bilyonaryong nagpanggap bilang ordinaryong tao para suriin ang ugali ng mga tao sa paligid.

Nanlaki ang mata ng lahat.
Literal na nanginig si Darian.

 ANG PAMBABAGSAK

Humakbang si Don Alejandro palapit kay Darian.
Tahimik. Mabigat.
Matapang.

“Buong akala mo ba, anak ko lang ang minamaliit mo?”
“Tiningnan kita. Sinubaybayan kita. Akala mo hindi ko alam ang kabit mo?”

Hindi makagalaw si Darian.
Bumulong si Don Alejandro:

“Simula ngayon… wala ka nang kumpanya.”

Tumawa si Darian, pilit nagtatapang:

“Hindi pwede! Ako ang CEO!”

Humugot ng papel si Don Alejandro mula sa bag niya.
Isang legal document.
Pinunit nito ang katahimikan:

“Ang kumpanya mo?
Sa amin naka-loan.
Ang shares mo?
Nakapledge sa bangko ko.
At ang building na tinatayuan mo ngayon?
Pagmamay-ari ko.”

Nanginig ang labi ni Darian.
Napaluhod siya—katulad ng pagkaluhod ni Cassandra kanina.
Pero siya, dahil sa takot.

ANG HULING BITAW

Lumapit si Cassandra, hawak ang tiyan niya.
Masakit, pero matapang.
Tinignan niya si Darian—ang lalaking minahal niya ng buong puso.

“Nagmahal ako ng mali.
Pero hindi ako mananatili sa impyerno.”

Tinalikuran niya si Darian.
Hawak-kamay niya ang ama niya.

Nag-ring ang telepono ni Don Alejandro — ang lawyer niya.

“Sir, natapos na po.
Frozen na ang accounts ni Darian.
Kinuha na rin ng HR ang posisyon niya.
Umalis na po ang kabit. Iniwan siya agad.”

Nagmahiwaga ang katahimikan.
Ang karma ay mabilis.
Mabilis kaysa lakad ng tao.

ANG BAGONG UMAGA

Ilang buwan ang lumipas, nagsilang si Cassandra ng isang malusog na baby girl.
Si Don Alejandro ang nag-alaga sa anak at apo niya—buong pagmamahal.

Si Darian?
Nakita na lang daw sa isang maliit na apartment, mag-isa, walang pera, iniwan ng kabit, iniwan ng lahat.

Minsan, narinig niyang binulong ni Don Alejandro sa mga tauhan niya:

“Kapag minamaltrato mo ang anak ko…
hindi pera ang mawawala sa’yo —
kundi buong mundo mo.”

At doon natapos ang kuwento.
Hindi sa paghihiganti.
Kundi sa hustisya.