Madaling araw pa lang, gising na si Mang Kanor. Sa edad na sitenta, siya pa rin ang umaakyat sa likod ng truck ng basura para maghakot. Kailangan niyang kumayod dahil nasa ospital ang kanyang apong si Buboy, na nangangailangan ng operasyon sa puso.

Habang naghihiwalay siya ng mga basura sa isang exclusive village, napansin niya ang isang itim na leather bag na nakasiksik sa ilalim ng mga karton. Mabigat ito.

Pagbukas niya, halos himatayin siya. Puno ito ng mga bundle ng pera. Isang libo. Limang daan. Ang dami. Siguro ay milyon-milyon ito.

Nanginig ang tuhod ni Mang Kanor. “Diyos ko… sagot na ba ito sa dasal ko para kay Buboy?”

Napapikit siya. Nasa isip niya ang mukha ng apo niyang nahihirapan. Pwede niyang itago ito. Walang nakakita. Pwede na siyang umalis at magbagong-buhay.

Pero napailing si Mang Kanor. “Hindi. Hindi ko mapapakain sa pamilya ko ang galing sa nakaw. Baka may nangangailangan nito.”

Nakita niya ang ID sa loob ng bag. Mrs. Evangeline Cortez.

Dali-daling pumunta si Mang Kanor sa Police Station kung saan nakita niya ang isang ginang na umiiyak at nagsisisigaw sa Desk Officer.

“Hanapin niyo ang bag ko! Buhay ko ang nakasalalay doon!” sigaw ng ginang na puno ng alahas ang katawan.

Lumapit si Mang Kanor, bitbit ang maruming bag. “M-ma’am… ito po ba?”

Hinablot ni Mrs. Cortez ang bag. Walang pasasalamat. Binuksan niya ito agad at nagbilang sa harap ng mga pulis.

Pero imbes na matuwa, nagbago ang mukha ng ginang.

“KULANG ‘TO!” sigaw niya. “Magnanakaw ka!”

Nanginig si Mang Kanor. “Ma’am, mamatay man po ako, wala akong kinuha!”

“Sinungaling! 5 Million ang laman nito! Bakit 3 Million na lang ngayon!? Ipakulong ‘yan! Hangga’t hindi iniluluwa ang 2 Million ko!”

Agad siyang inaresto. Posas. Rehas.

Sa loob ng selda, umiiyak siya. Nasaktan siya. Nagpakantanda siya at nagpakabata para maging tapat, pero ito ang napala niya. Iniisip niya ang apo niya… paano na si Buboy?

Maya-maya, dumating ang isang lalaking naka-suit. Si Mr. Cortez — ang asawa ng ginang.

“Evangeline! Anong ginagawa mo dito?” tanong niya.

“Huli na ang kumuha ng bag ko!” sumbong ng ginang. “Kulang ang pera! Magnanakaw ang basurero na ‘yan!”

Tumingin si Mr. Cortez kay Mang Kanor… at muling binalingan ang asawa.

“Evangeline, bitawan mo ang kaso,” madiin niyang sabi.

“Ano? Bakit!?”

“Walang ninakaw ang matandang ‘yan. Dahil 3 Million lang talaga ang laman ng bag.”

Namutla si Evangeline.

“Nag-withdraw ako ng 5 Million,” paliwanag ni Mr. Cortez. “Pero iniwan ko ang 2 Million sa vault bago ko ibinigay sa’yo ang bag. Nakalimutan kong sabihin dahil nagmamadali ka.”

Natahimik ang buong estasyon. Nahiya ang ginang.

Agad na pinalaya si Mang Kanor. Nanginginig pa rin ang tuhod niya sa trauma.

Lumapit si Mr. Cortez sa kanya. Hinawakan nito ang kanyang maruming kamay at yumuko bilang respeto.

“Tatay, patawarin niyo ang asawa ko. At ako na rin. Dapat kayo ay pinasalamatan, hindi pinahirapan.”

“Ayos lang po, Sir…” nangingiting may luha si Mang Kanor. “Basta malinis po ang konsensya ko.”

“May sakit daw ang apo n’yo?” tanong ni Mr. Cortez.

“Opo… pero bahala na ang Diyos…”

Kinuha ni Mr. Cortez ang bag. Mula rito ay nag-abot siya ng 500,000 pesos kay Mang Kanor.

“Ito po ang gantimpala sa katapatan niyo. At ako na rin ang sasagot sa operasyon at lahat ng gastusin ng apo niyo. Hanggang sa tuluyang gumaling siya.”

Napaluhod si Mang Kanor sa sobrang emosyon. “S-salamat po! Salamat!”

Tumingin si Mr. Cortez sa kanyang asawa.

“Evangeline… tingnan mo siya. Siya ang hinusgahan mo. Isang basurero… pero mas malinis pa ang puso kaysa sa atin.”

Umuwi si Mang Kanor na hindi lang malinis ang pangalan — kundi may bagong pag-asa para sa buhay ng kanyang apo.

Napatunayan niya na ang katapatan, kahit minsan ay sinusubok ng matinding panghuhusga,
ay may gantimpala na higit pa sa milyon.