“Ang Aking Iniingatang Virgin!ty”

Ako si Arlene, disi-otso anyos, isang simpleng estudyante na nangangarap makapagtapos ng kolehiyo. Bata pa lang, itinuro na ng nanay ko na ang dangal ng babae ay hindi laruan. Laging nakatatak sa isip ko ang salitang puri, at iyon ang bagay na kailanman ay hindi dapat ipagpalit. Nakilala ko si Ryan noong senior high. Magaling siya sa klase, may angas na kinagigiliwan ng mga babae, at may ngiting kayang magpaikot ng damdamin. Noong niligawan niya ako, kinutya pa ako ng iba. Pero naniwala ako sa kanya, naniwala ako na may kabutihan sa likod ng lahat. Masaya kami noong una. Hatid-sundo niya ako, palaging may dalang bulaklak o tsokolate. Pinangarap naming magtapos, magkaroon ng trabaho, at bumuo ng pamilya. Sa mga gabing nag-uusap kami tungkol sa kinabukasan, pakiramdam ko siya na talaga ang para sa akin, kaya buong puso kong ibinigay ang tiwala. Ngunit habang tumatagal, nagbago siya. Sa bawat pagkakataon, palagi na niyang binabanggit ang tungkol sa “patunay ng pagmamahal.” Sabi niya, kung mahal ko raw siya, dapat ipakita ko iyon sa pamamagitan ng pagbibigay ng sarili ko. Naguguluhan ako, kasi para sa akin, hindi iyon sukatan ng pagmamahal. Isang gabi sa plaza, inulit niya ang tanong. “Arlene, bakit ba ang tigas mo? Kung mahal mo ako, dapat ipakita mo.” Nanlamig ako. “Ryan,” sabi ko, “hindi iyon ang ibig sabihin ng pagmamahal. Hindi kailangan ng ganoon.” Pero imbes na makinig, lalo lang siyang nagalit at tinalikuran ako. Simula noon, nag-iba na siya. Naging malamig ang pakikitungo, bihira nang mag-chat, at kung mag-usap man kami, puno ng panunumbat. “Hindi ka ba marunong magmahal? Takot ka lang siguro,” minsan niyang sabi. Pinipigilan ko ang luha ko, kasi ang inaasahan kong proteksyon, siya pa ang nagiging pasakit. Hanggang isang gabi, dumating ang mensaheng hindi ko akalain. “Kung hindi mo maibibigay ang hinihingi ko, tapos na tayo.” Napaiyak ako habang binabasa iyon. Parang biglang gumuho ang pangarap na pinagsaluhan namin. Ngunit sa halip na magmakaawa, pinili kong ipaglaban ang sarili at ang dangal na itinuro sa akin. Sinabi ko sa kanya, “Ryan, kung ganyan ang sukatan ng pagmamahal mo, mas mabuti pang tapusin natin.” Hindi na siya sumagot. Simula noon, hindi na siya nagparamdam. Masakit, pero alam kong iyon ang tamang desisyon. Mas nanaisin kong masaktan ngayon kaysa habambuhay magsisi sa maling pagpapasya. Mahirap bumangon pagkatapos ng hiwalayan. Sa bawat sulok ng paaralan, may alaala siya. Sa bawat kantang naririnig ko, may bakas ng aming mga pangarap. Pero natutunan kong yakapin ang sakit bilang bahagi ng paghilom. Sa pagluha ko, mas lalo kong nakilala ang sarili kong marunong magpahalaga. Iba-iba ang reaksyon ng mga tao. May nagsabing sayang daw kasi guwapo at matalino si Ryan. May ilan namang humanga dahil pinili kong panindigan ang sarili. Ngunit sa huli, ako lang ang nakakaalam kung gaano kahalaga ang desisyong iyon. Hindi ito tungkol sa opinyon nila, kundi sa dignidad ko. Habang lumilipas ang panahon, natutunan kong mas mahalaga ang tiwala kaysa sa tamis ng relasyon. Ang tunay na pagmamahal ay marunong maghintay, marunong rumespeto, at hindi kailanman magpaparamdam ng takot. Kung nawala siya dahil hindi ko siya pinagbigyan, ibig sabihin hindi siya karapat-dapat na manatili sa buhay ko. Dumating ang mga araw na mas pinili kong mag-focus sa pag-aaral. Lalo kong pinagbuhusan ng oras ang mga pangarap ko. Bawat pagsusulit, bawat proyekto, bawat maliit na tagumpay sa klase ay nagsilbing paalala na mas may halaga ang sarili ko kaysa sa relasyon na puno ng kondisyon. Minsan, nakita ko si Ryan sa mall kasama ang ibang babae. Nakangiti siya, hawak ang kamay ng bagong kasama. Masakit sa una, pero biglang nagluwag ang dibdib ko. Kasi doon ko naunawaan: hindi ako ang problema. Siya ang hindi marunong rumespeto at magmahal nang totoo. Sa paglipas ng mga buwan, unti-unti kong natutunan ang mahalagang aral. Ang pagmamahal ay hindi pwedeng pilitin. Hindi ito nasusukat sa pisikal na bagay, kundi sa tiwala, respeto, at pag-aalaga. Kung ang isang tao ay hindi kayang maghintay, hindi siya ang dapat kong piliin na makasama habang buhay. Natuto akong maging mas matatag. Sa tuwing naiisip ko ang nangyari, imbes na panghinaan ng loob, ginagamit ko itong sandata para hindi na muling magkamali. Alam kong balang araw, darating ang tamang tao—yung hindi ako pipilitin, yung tatanggap sa akin kung sino ako. At dumating ang mga pagkakataon na mas nakilala ko ang sarili kong halaga. Mas natutunan kong mahalin ang sarili, mas natutunan kong magtiwala sa sariling kakayahan. Dahil kung hindi ko mamahalin ang sarili ko, paano ako matutong magmahal ng tama sa iba? Doon nagsimula ang bagong simula ko. Ngayon, masarap isipin na nakalampas ako sa pagsubok. Oo, nasaktan ako, pero nakaligtas din ako. Sa halip na bumigay, mas pinili kong lumaban. At ang laban na iyon ay hindi laban para kay Ryan, kundi laban para sa sarili kong dangal at kinabukasan. Kung may batang babae na dadaan sa parehong sitwasyon, ito ang masasabi ko: huwag mong hayaang sukatan ang pagmamahal sa bagay na hindi mo pa handa. Ang puri mo ay kayamanan. Kung tunay ang pag-ibig, hinding-hindi ito manghihingi ng kapalit. Ang tunay na nagmamahal, marunong maghintay. Sa dulo ng lahat, natutunan ko na mas mabuting mawalan ng maling pag-ibig kaysa mawalan ng respeto sa sarili. Dahil ang relasyon, puwedeng mawala. Pero ang dangal at paninindigan, habang buhay mong dala. At iyon ang pinili kong ingatan—isang desisyong hindi ko kailanman pagsisisihan.

Ipagpatuloy ang kwento

Lumipas ang ilang taon, at sa bawat araw na dumaan, mas lalo akong tumibay. Nakatapos ako ng kolehiyo sa kursong pinangarap ko, at nakahanap ng trabaho na hindi lang nagbigay ng kita kundi ng dignidad at saya. Lahat ng luha at sakit na dinanas ko noon ay naging pundasyon ng tagumpay ko ngayon.

Minsan, sa isang reunion ng aming batch sa high school, muli kong nakita si Ryan. Hindi na siya kasing sigla ng dati, at sa mga mata niya ay may bakas ng panghihinayang. Lumapit siya at nagsabing, “Arlene, sana noon ay nakinig ako sa iyo. Sana natuto akong maghintay.” Napangiti ako, hindi dahil sa galit, kundi dahil sa pag-unawa.

“Ryan,” sagot ko, “lahat tayo ay may aral na kailangang matutunan. Ang sa akin, natutunan kong mahalaga ang respeto at tiwala. Ang sa iyo, natutunan mong hindi lahat ng bagay ay makukuha sa pamimilit.” Hindi na ako nagpatuloy pa. Umalis ako na may ngiti, dala ang kapanatagan ng pusong nakalaya.

Ngayon, habang sinusulat ko ang pahinang ito ng aking buhay, masasabi kong wala akong pinagsisihan. Ang desisyon kong ipaglaban ang aking dangal ay nagbukas ng pinto para makita ang tunay na halaga ng pagmamahal—isang pagmamahal na walang hinihingi, kundi marunong mag-alaga at maghintay.

Sa huli, hindi ako nawalan. Sa halip, ako ang tunay na nagtagumpay. Dahil pinili kong manatiling tapat sa sarili, at pinili kong ipaglaban ang bagay na hindi matutumbasan ng kahit anong “patunay” ng pag-ibig—ang aking puri.